We kunnen het niet geloven, maar we zijn er echt geweest: ANTARCTICA! Wat een geweldige ervaring! Het ruige landschap en het ongerepte wildleven hebben een verbijsterende indruk op ons gemaakt. We zien enorme ijsbergen, ontelbaar veel gletsjers en een oneindig wit landschap. Duizenden pinguïns geven ons een warm onthaal, maar toch voelen we ons verder van huis dan ooit. Niet zo gek, want Antarctica is niet voor niets de laatste grote wildernis op aarde.

Na een leuke dag rondlopen in Santiago vliegen we via Buenos Aires (we slapen er alleen een nachtje) naar Ushuaia. Een toeristisch maar gezellig Argentijns stadje dat de naam 'zuidelijkste stad van de wereld' claimt. Om deze reden is de stad ook uitgegroeid tot belangrijkste vertrekhaven voor trips (of expedities zoals de reisorganisaties het zelf noemen) naar Antarctica. Op woensdag 27 Februari is het voor ons eindelijk zover! Nadat we zijn opgehaald met de bus lopen we tegen het eind van de middag tussen de andere passagiers het schip op. De 'Antarctic Dream' is onze verblijfplaats voor de komende tien dagen. Opgewonden nemen we sleutel van onze hut in ontvangst. Het ziet er super uit, een lekker bed, leuke meubels die allemaal aan de muur zijn vastgemaakt (we maken ons helemaal geen zorgen!) en zelfs een televisie waar dagelijks films op te zien zijn. We vinden het eerste dagprogramma al in onze kamer dat aangeeft dat we om 18:30 in het restaurant worden verwacht voor een eerste briefing. Het restaurant heeft enorme ramen en dat geeft een mooi uitzicht. Het schip is ondertussen gaan varen en we zien Ushuaia steeds kleiner worden. Met een mooie avondzon varen we door het bekende Beagle kanaal. We hadden veel oudere mensen verwacht, maar als we om ons heen kijken zien we ook wat mensen van onze leeftijd, gezellig! Al snel ontdekken we andere Nederlanders, maar van de 70 passagiers zijn we 'slechts' met zijn achten. Na een korte introductie van de kapitein wordt er om 19:30 een heerlijk driegangendiner geserveerd. Terwijl we later op de avond ons bed opzoeken zet ons schip koers naar Kaap Hoorn (ontdekt door een Nederlandse ontdekkingsreiziger uit Hoorn). Dit is het zuidelijkste punt van Zuid-Amerika.

Voordat we Antarctica bereiken, trotseren we gedurende twee dagen de Drake Passage, beter bekend aan boord als de Drake Shake. Francis Drake was een beroemde Engelse ontdekkingreiziger. Tussen 1577 en 1580 zeilde hij als eerste Engelsman de wereld rond. Op 6 september 1577 vaarde hij succesvol door de Magellan Straits, maar de volgende dag kwam hij vast te zitten in een heftige storm. Hier ontdekte hij de samensmelting van de grote en Atlantische oceaan, een turbulent gebied dat nu bekend is als de Drake Passage. Met windkracht 6 varen we over het wilde water, dat het schip behoorlijk doet bewegen. Van voor naar achter, van links naar rechts is de beste manier om het te beschrijven. Veel van de passagiers hebben ondanks medicatie last van zeeziekte. Christina krijgt er ook last van en ze blijgt gedurende twee dagen lekker in bed! Laurens voelt zich gelukkig best goed en woont dan ook de presentaties bij die door natuurkundigen in de conferentiekamer worden gegeven. Hij leert het een en ander over zeezoogdieren en het ontstaan van het Antarctisch continent.

Op vrijdag varen we dan daadwerkelijk in Antarctische wateren en zet het schip zijn koers verder voort naar het zuiden. Vandaag staat er een verplichte presentatie over reguleringen op het programma. Christina doet haar uiterste best om erbij te zijn. Met een plastic zak in de aanslag naar de conferentieruimte. Na twee minuten rent ze weer terug naar de hut, het bed was toch beter! In de avond bereiken we de eerste Antarctische eilanden! The South Shetland Islands is een keten van 540 kilometer lang die bestaat uit vier grote eilandengroepen, die het noordelijke deel van het Antarctische schiereiland beslaan. We zullen de aankomende dagen een aantal van deze eilanden bezoeken.

Het leven aan boord
Het leven op het schip is strak gepland. Drie keer per dag eten op vaste tijden, 7:30, 12:30 en 19:30. Het ontbijt is een buffet met cornflakes, worstjes, verschillende broodjes, jus, koffie en thee. Het middag- en avondeten bestaat uit drie gangen en de kok weet ons steeds weer te verrassen. Tijdens de tocht over de Drake Passage, wordt er tweemaal daags een interessante presentatie gegeven in het Spaans en in het Engels. Op de dagen die we doorbrengen op de wateren van het Antarctisch continent, maken we twee landingen per dag, meestal rond 9:00 en 14:30. Alle passagiers zijn verdeeld in vier groepen genaamd Shackleton, Amundsen, Scott en Ross. De groepen worden in van tevoren vastgestelde volgorde met Zodiacs (kleine oranje rubberboten) naar het landingspunt gebracht. Voordat de landing begint pakken we ons van top tot teen in! We hebben zelf twee broeken gehuurd, maar de jassen en laarzen krijgen we de eerste dag op het schip. Ruim dertig bemanningsleven zorgen ervoor dat iedereen van alle gemakken is voorzien. Er is onder andere een dokter aan boord, een hotelmanager en natuurlijk de kapitein. Iedere dag ligt er een programma in de hut voor de volgende dag. Alsof dat niet genoeg is galmt er bij iedere activiteit een stem door de hutten die aangeeft dat het tijd is voor een landing, ontbijt, lunch of avondeten. Het 83 meter lange schip waar we op verblijven is een oud Marineschip dat vroeger werd gebruikt voor het bevoorraden van nederzettingen op Antarctica.

We zijn er!
Doordat we Antarctica hebben bereikt, is iedereen helemaal enthousiast. Door de omliggende eilanden, is het water een stuk rustiger en is het aan het ontbijt een stuk drukker. We hijsen ons na het ontbijt in onze uitrusting (dikke jas, broek, laarzen, handschoenen en muts) helemaal klaar voor de eerste landing op één van de Aitcho Islands. Onze groep Scott staat als tweede op het programma en we staan te trappelen. De Zodiacs liggen al klaar om de groepen te vervoeren, maar helaas wordt de landing op het laatste moment afgeblazen. Door de heftige wind is een veilige landing helaas niet mogelijk. We zijn gewaarschuwd voor de weersomslagen hier, maar zijn toch teleurgesteld. We varen meer noordelijk naar Half Moon Island, waar we na de lunch aankomen. Helaas zijn de weersomstandigheden niet beter en wordt ook deze landing afgelast. Terwijl we koers zetten naar onze volgende bestemming, genieten we de rest van de dag van de geweldige uitzichten, ijsbergen, zeehonden en een prachtig wit landschap...adembenemend!

De volgende dag is het dan echt zover, het weer is gunstig en we stappen met onze groep in de Zodiac. Het is 1 graad, dus de dikke kleding is niet overbodig. Tien minuten later staan we op Danco Island, omgeven door Gentoo pinguïns (of Ezelspinguïns in het Nederlands). We mogen niet te dichtbij de pinguïns komen, tenzij ze ons zelf opzoeken en dat doen ze! De beestjes zijn zo nieuwsgierig dat ze in groepjes van drie op je afwaggelen om eens te kijken wat er aan de hand is. Je kunt duidelijk merken dat ze zich niet bedreigd voelen door mensen. Tussen de honderden Gentoo pinguïns staat een jonge koningspinguïn er verlaten bij. Dit jong behoort tot één van de grootste pinguïnsoorten (alleen de keizerspinguïn is groter), maar leeft normaal gesproken op subantarctische plekken zoals de Falkland Islands. Dit jong is duidelijk zijn koers kwijt en zal de winter niet overleven. ´s Middags landen we op Cuverville, waar we worden omgeven door jonge Gentoo pinguïns. De jonge pinguïns nemen hun eerste duiken in ondiep water, ze bereiden zich voor op het verlaten van hun kolonie en hun eerste reis naar open zee. We moeten uitkijken waar we lopen, want de pinguïns blijven lekker op hun buik liggen. We kunnen wel uren naar de beesten kijken. Ze glijden op hun buiken de heuvels af, springen in kleine poeltjes en schijten de hele boel onder. Na onze allereerste landing, hing er een zurige lucht in onze hut. Na wat verwijten over en weer, kwamen we er achter dat we vergeten waren onze laarzen af te spoelen, stinken!

De volgende dag brengen de Zodiacs ons naar Port Lockroy, waar naast een enorme pinguïnkolonie ook een Britse basis is gevestigd. De basis werd tijdens de oorlog gebruikt voor het monitoren van Duitse schepen. Het is nu een klein museum, postkantoor en winkel, waar nog steeds drie Britse onderzoekers de zomer doorbrengen. Een vreemde gedachte dat mensen hier maandenlang verblijven, in de kou, tussen een legio aan pinguïns! We zien ook een eenzame Chinstrap pinguïn. Deze pinguïnsoort is normaal gesproken al vertrokken naar warmere oorden. Deze pinguïn is duidelijk zijn kolonie kwijtgeraakt. Na ons bezoek aan dit eiland brengen de Zodiacs ons naar het naburig Wiencke Island. Naast pinguïns en geweldige zeevogels, zien we een enorm walvisskelet liggen. 's Middags landen we op Petermann Island, waar we wederom worden omringd door de kleine waggelende beestjes. Naast de Gentoo pinguïns is dit tevens een eiland waar de Adelie pinguïn voorkomt. Een mooie pinguïn met zwarte kop en witte ringen om de ogen. We moesten er wat meer moeite voor doen, want ze zijn een stuk schuwer dan de Gentoo. Maar wat een geweldige beestjes! Terwijl we 's avonds koers zetten naar de volgende bestemming, kletsen we moe maar voldaan nog even na met onze medepassagiers.

Op dinsdagochtend zetten we onze eerste stappen op het vasteland van Antarctica! Tot nu hebben we alleen eilanden van het schiereiland bezocht. Neko Bay is vernoemd naar een walvissenschip dat in het begin van de twintigste eeuw opereerde langs het Antarctische schiereiland. We zien zeehonden, zeemeeuwen en twee geweldige gletsjers. Ik vergeet bijna de pinguïns, maar ook die waren erbij! We brengen de middag varend door in Dallman Bay. In deze baai bevinden zich veel bultrugwalvissen die zich hier voeden aan kleine zeediertjes. Deze enorme dieren begeven zich richting de winter naar warmere wateren in het zuiden en tijdens onze tocht zien we wel vele walvissen, indrukwekkend! Het mooiste uitzicht hebben we vanaf het dek bij de controlekamer. Drie bultrugwalvissen zwemmen onder het schip door en geven ons een onvergetelijke show. We zetten onze koers vervolgens voort naar Deception Island voor onze laatste dag tussen de Antarctische eilanden.

Zwemmen op Antarctica
De volgende ochtend staat er een zeer vroege landing op het programma. Rond zes uur in de ochtend zet Laurens samen met de groep voet op het eiland Whaler's Bay. De oude hokjes die er nog staan, dateren uit 1910 toen dit eiland werd gebruikt als basis voor het verwerken van walvissenvlees. Het weer is niet al te best, dus na een korte wandeling begeeft Laurens zich terug naar de boot. Na het ontbijt hebben we nog een hele speciale landing bij Pendulum Cove waarbij we kunnen zwemmen. Christina richt zich op het nemen van de foto's terwijl Laurens in zijn zwembroek het ijskoude water trotseert! Nee ok, zwemmen heeft hij gedaan, maar niet in het ijskoude water. We bevinden ons op een vulkanisch eiland, waar de actieve vulkaan warme onderstromen creëert. Als je in het water ligt, graaf je je letterlijk een weg naar het warme water. Toch heel bijzonder om te kunnen zeggen dat je op Antarctica hebt gezwommen! Jammer genoeg was dit onze laatste landing van de reis, we zetten koers naar open zee. 's Middags geeft Raphael een boeiende presentatie over de opwarming van de aarde.

De Drake Shake
Het duurt niet lang voor we weer in de Drake Passage zitten. Ditmaal laat meneer Drake zich helemaal van zijn ruige kant zien. Met winden van 45 knopen (kracht negen!) gaat het schip behoorlijk tekeer. Golven van tien meter hoog! Op een zeker moment komt het schip bijna niet vooruit. We varen tegen de golven in en dat is bijna niet te doen. De kapitein waarschuwt voor de heftige golven, naar buiten gaan is niet toegestaan en we moeten goed opletten waar we lopen. Vuistregel; altijd één hand voor het schip! Terwijl Christina probeert in bed te blijven liggen, aanschouwt Laurens het natuurgeweld vanuit het restaurant. Terwijl de stoelen in het rond vliegen, lopen de obers af en aan met drankjes en voedsel. Het is maar goed dat ze antislip matjes op de tafels hebben liggen anders was het al lang een hele dikke puinhoop. Ze moeten ook behoorlijk hun best doen om niet om te vallen. Toch ziet Laurens een ober, maar ook andere mensen onderuitgaan. In de middag van 7 maart zien we dan toch echt land verschijnen! Terwijl we langzaam het Beagle kanaal invaren, wordt de zee een stuk rustiger. Het restaurant begint weer vol te lopen met mensen en we genieten van de kalmte van de zee. Terwijl het schip haar anker uitgooit genieten we van een laatste avondmaal. Vanavond slapen we nog op het schip.

Als we de volgende ochtend door onze patrijspoort kijken zien we de haven van Ushuaia weer. We nemen een snel ontbijtje en lopen het schip af. Lekker weer die vaste grond. Het is het einde van onze Antarctica droom. Een intens en fantastisch avontuur!