We schrijven dinsdag 11 september. Als we wakker worden, trekken we het dekbed nog eens lekker over ons heen. Lijiang ligt op 2600 meter hoogte, waardoor het hier een stuk kouder is. Vanwege de hoogte is de lucht ijler en dat merken we door een lichte druk op onze borstkas. Via Kunming zijn we de vorige dag vanuit Guilin naar deze plaats gevlogen. We laten dus Hong Kong even links liggen. Voor nu trekt deze regio ons veel meer en dit is bovendien een mooie manier om naar Tibet te reizen!

Vanwege de hoogte willen we het vandaag lekker rustig aan doen. We lopen wat door het mooie oude stadsgedeelte. De talloze, met keien bestraatte stegen en weggetjes lijken wel een doolhof! Er rijden geen auto's en er zijn winkels en restaurants in overvloed. Erg gezellig! De mensen zien er al anders uit dan we gewend zijn, maar dat is niet zo vreemd aangezien meer dan 30% van de etnische minderheden in China zich in de Yunnan provincie bevinden. De bevolking doet ons denken aan de Mongoolse bevolking met felgekleurde kledij en lange haren.'s Avonds eten we erg lekker bij een Tibetaans restaurant en lopen daarna nogmaals door de oude stad. De smalle grachten, de bruggetjes en vooral de verlichte daken en rode lampionnen maken het geheel erg indrukwekkend! Het is ook gezellig druk. Bij verschillende tentjes wordt er luid gezongen of zien we Tibetaanse dames in klederdracht op een stevige beat de Chinese jumpstyle uitvoeren. Leuk stadje!

De volgende dag nemen we bij het ontbijt de plannen door. Een trektocht door de Tiger Leaping Gorge zit er helaas niet in. Het is te gevaarlijk met het regenachtige weer, waardoor de kloof zelfs gesloten is. We zitten echter nog geen vijf minuten of een Chinees koppel schiet ons al te 'hulp'. Richard en Li vertellen ons dat ze onder het mom van eco-toerisme zelf tours organiseren om het authentieke leven in de omgeving te kunnen laten zien. Hun verhaal klinkt leuk en we besluiten met hun in zee te gaan. Een uurtje later rijden we met Li en een chauffeur in een minibusje richting een klooster buiten de stad. De weg gaat al snel over in een hobbelig pad. We rijden dwars door het platteland en we zien veel blauwgeklede Naxi-vrouwen onderweg. Het oude Naxi-volk is een van de grootste minderheden in dit gebied. Leuk detail is dat de vrouwen de broek aan hebben binnen deze gemeenschap. Ze lopen ook bijna standaard met een grote mand op hun rug, waarin ze groenten en etenswaren vervoeren die ze net van het land geplukt hebben.

Het klooster ligt erg afgelegen en is nog in een bijzonder goede staat. We zijn de enige toeristen hier en op ons gemak lopen we er doorheen. Een aantal jonge monniken zijn druk bezig met het oplezen van de gebedsregels. Met het busje rijden we daarna weer verder. We moeten regelmatig wachten op overstekende koeien, varkens, geiten, kippen of honden. We rijden langs een mooi meer en komen daarna aan in een klein dorp. Li laat ons alles enthousiast zien. Ze is zelf opgegroeid in het dorp en bij verschillende mensen mogen we doorlopen tot de kleine binnenplaats, waar we een beeld krijgen van hoe de mensen er leven. De meeste huisjes die we zien zijn slecht onderhouden en vooral erg rommelig en vies. De meeste mensen hier leven van de inkomsten van hun boerenbedrijf. Bij een publiek eettentje midden in een klein dorp eten we wat samen met de lokale bevolking. We springen weer in het busje en rijden naar de voet van de ‘black hill'. We beklimmen de heuvel en genieten van het uitzicht op de Yangtze rivier die door het bergachtige landschap kronkelt. Als we teruglopen, plukken we op aanraden van Li een aantal paddestoelen. Aangekomen in het dorp aan de voet van de heuvel, neemt Li ons mee naar een Yi-familie waar we een kop thee krijgen aangeboden. Het huis is erg klein en rokerig door het vuur. We zitten op een laag plankje op de vloer rondom het vuur waarboven een ketel hangt.
Tegenover ons zitten drie Yi-dames van drie generaties. Als we thee krijgen, overhandigen we de paddestoelen en de grootmoeder vertelt ons glimlachend dat ze niet allemaal eetbaar zijn. De paddestoelen die wel eetbaar zijn, worden direct tussen het brandhout gelegd. Even later mogen we de paddestoelen zelf opeten, evenals aardappelen die met een tang uit het as worden gevist. Ondanks de armoede waarin deze mensen leven, zien ze er tevreden uit en beleven ze veel plezier aan ons bezoek. We zijn erg onder de indruk en realiseren ons wederom hoe goed we het wel niet hebben in Nederland. We rijden vervolgens terug naar Lijiang, waar we 's avonds nogmaals een ronde doen in dit bruisende stadje.

De volgende dag nemen we de bus naar Shangri-la (ook wel Zhongdian genoemd) dat een stuk noordelijker ligt. We dachten een rechtstreekse bus te hebben, maar dat bleek helaas niet het geval te zijn. Onderweg wordt regelmatig onnodig gestopt bij toeristische 'attracties' die er alleen maar zijn om geld te verdienen. Toch genieten we onderweg van de prachtige uitzichten. Als we Shangri-la naderen zien we ook de eerste met sneeuwbedekte bergen! Na een busrit van 7 uur (terwijl de afgelegde afstand slechts 195 kilometer is) kunnen we eindelijk inchecken bij een hostel. We eten wat en komen er daarna al snel achter dat er een vijfdaags feest gaande is in de stad. Het is goed druk op straat en bij een groot plein staan grote groepen mensen rondom een vuur te zingen en dansen. Als we al vroeg in ons bed liggen genieten we nog even mee van een vuurwerkspektakel, dat bijna een uur duurt.

De volgende ochtend doen we het vanwege de hoogte (3200 meter) rustig aan. We besluiten te verhuizen naar een ander hostel en lopen met volle bepakking naar Kevin's Trekker Inn. Dit guesthouse is ons aangeraden door een Nederlander die bezig is met een fietstocht van Istanbul naar Singapore. Het wordt gerund door een Chinees echtpaar die erg goed Engels spreken. De kamers zien er een stuk beter uit en we voelen ons meteen thuis! Shangri-La ligt aan de voet van het Tibetaans plateau en van hieruit wilden we in eerste instantie over land doorreizen naar Lhasa (hoofdstad Tibet). Tibet is een lastig gebied om binnen te komen. Als toerist ben je verplicht om in een groep te reizen en heb je een reisvergunning nodig. Als we over land willen reizen vanuit Shangri-La moeten we 14 dagen wachten op een vergunning!! Aangezien we op 14 oktober in Bangkok willen zijn, besluiten we uiteindelijk om te vliegen naar Lhasa. We moeten dan alsnog een vergunning hebben, maar dit duurt ‘slechts' vier tot vijf werkdagen. Nadat we ons ticket hebben geboekt, lopen we wat rond in Shangri-La en eten we 's avonds gezellig met de familie en overige gasten aan tafel.

Op zaterdag huren we een paar mountainbikes en fietsen naar een klooster iets buiten de stad. Het Ganden Sumtseling Gompa is een 300 jaar oud complex, waar ongeveer 600 monniken wonen. Na ons bezoek aan het klooster gaan we op de fiets op zoek naar het meer ‘Napa Hai'. Na ongeveer drie keer verkeerd te zijn gefietst, besluiten we maar terug te gaan naar het centrum. 's Avonds lopen we naar een klooster dichterbij ons hostel. Ondanks dat het klooster dicht is, hebben we een geweldig uitzicht over de stad. Laurens draait een aantal keren aan het immens grote gebedswiel en hoopt op veel geluk tijdens onze verdere reis!

Op zondagmiddag springen we in de taxi op weg naar de 'Tiansheng Qiao hot spring', een fantastische heetwaterbron in een kloof naast een rivier. We zwemmen een paar rondjes en genieten daarna van een heerlijke massage. Life is good! De rest van de dag nemen we rust, want er staan ons een paar zware dagen te wachten.

Op maandagmorgen zitten we om 8:20 in de openbare bus die ons naar Deqin zal brengen. Gelegen tussen de bergen, is Deqin één van de laatste stadjes richting de grens van Tibet. Het hoogste punt dat we passeren is 4200 meter hoog! We hebben aangewezen plaatsen en zitten helemaal vooraan in de bus. We worden vergezeld door Susan, een 61-jarige dame uit Amerika (Colorado), die gedurende een aantal maanden alleen reist door China. Onze buschauffeur is een klein Tibetaans ventje met een scheef petje en een sigaret in zijn mond. Als de bus vertrekt, merken we dat bij iedere rempoging die onze chauffeur onderneemt we bijna van onze stoel afvallen! Aangezien de reis berg op, berg af en haarspeldbochten is, houden we ons hart vast. Als we nog niet eens Shangri-La uit zijn, gaat de bus aan de kant van de weg staan en komen een aantal technici aangesneld uit een van de kleine garages hier langs de weg. Na ongeveer een uur wachten hebben we verschillende onderdelen voorbij zien komen en hopen we de reis op een relaxte manier te kunnen voortzetten. De remmen blijken weer prima te werken en gelukkig ligt het dus niet aan de chauffeur!! Gezien de aangewezen plaatsen, zit Laurens gedurende de rit naast een Tibetaanse dame, die vanaf de eerste bocht vanaf het busstation uit het raam loopt te kotsen. Tussen het kotsen door slaapt ze af en toe wat en vleit ze haar hoofd tegen Laurens zijn warme bovenarm aan. Rond vier uur komen we aan in Deqin waar we direct een taxi nemen naar het nog kleinere plaatsje Feilaisi. Het uitzicht op de Meili bergketen is vanuit dit plaatsje overweldigend! Vanaf het dak van ons hostel genieten van de besneeuwde bergtoppen. Vermoeid van de reis duiken we vroeg ons koude bed in.

De volgende ochtend genieten we van de zonsopgang en springen we na een stevig ontbijt in de taxi die ons naar het Hot Spring stadje brengt. Vanuit hier begint onze tocht naar Yubeng, een klein dorp tussen de bergen waar geen auto's komen. Om het dorp te bereiken lopen we vier uren een heuvel op met onwijs steile stukken. We komen veel Tibetanen tegen die met hun paarden de heuvel beklimmen. Onderweg raken we aan de praat met Gabriel (Amerika) en Shaleen (Taiwan). Na vier uren bereiken we eindelijk het hoogste punt en na nog eens twee uren naar beneden lopen bereiken we Yubeng. Vermoeiend, maar wel een fantastische tocht. Yubeng bestaat uit ongeveer tien huizen met uitzicht op de bergketen. We vinden samen met Susan en Gabriel een primitief hostel waar we de nacht doorbrengen. De volgende ochtend lopen we in twee uren naar de heilige waterval, waar Tibetanen onderdoor lopen met de hoop op een voorspoedig leven. Laurens neemt ook een sprintje en is drijf- en drijfnat! Nadat hij wat is opgedroogd, lopen we terug. Omdat we vrijdag vliegen naar Lhasa, kunnen we niet langer in Yubeng blijven waardoor we vandaag alweer de hele reis terug naar de andere kant van de heuvel moeten maken. We proberen een paard te ritselen die ons omhoog kan brengen, maar de Tibetanen lijken er niet echt zin in te hebben. Als ze na een duidelijke prijsafspraak weer met een ander bod komen, keren we beide om en besluiten te gaan lopen. We krijgen al snel spijt als we merken dat het pad onwijs steil is. Als het ook nog begint te onweren EN we beginnen de twijfelen of we wel het goede pad bewandelen, slaat de wanhoop toch enigszins toe. Gelukkig weet een monnik ons te bevestigen dat dit toch echt de weg naar de passage is en blijft het ook droog. Na anderhalf uur bloed, zweet en tranen komen we toch echt op de top aan. In galop rennen we het laatste stuk naar beneden. We zijn stuk als we onderaan het pad aankomen, maar daarom zeker niet minder voldaan! We rijden met een taxi terug naar Feilaisi waar we de nacht doorbrengen. De volgende ochtend regelen we met twee Chinese dames en een Franse dame een minibusje terug naar Shangri-La. De chauffeur zet ons na ongeveer vijf uren voor de deur van Kevin's Inn af waar we in ons bed kruipen en de rest van de dag niet meer uitkomen. De volgende dag kunnen we bijna niet lopen, want echt alles is stijf en doet pijn. Maar dat mag de pret niet drukken, want vandaag vliegen we naar het dak van de wereld; LHASA!