14 mei '08, het is bijna zover! Na een redelijke nacht in onze vertrouwde kamer schuif ik de gordijnen enthousiast opzij. Dat is de berg die ik ga beklimmen! Vanuit onze kamer hebben we altijd een prachtig uitzicht op de bergen achter de stad, een aanblik die me blijft intrigeren. Rechts de perfecte koon van de Misti vulkaan (5822 meter) en links daarvan de witte bergtoppen van de Chachani. Hoewel Chachani eigenlijk ook een vulkaan is, heeft deze veel meer weg van een ‘normale' berg. De hoogste top van Chachani is 6075 meter hoog! In de reisgids staat dat Chachani één van de gemakkelijkste 6000-meter bergtoppen van de wereld is. Dat moet ook wel, want ik heb nog nooit een berg beklommen. De gedachte dat de Mont Blanc in Europa ‘slechts' 4810,90 meter is doet me spontaan glimlachen. Kom maar op met die berg!

Die middag gaan we naar het kantoor van Colca Trek om de schoenen en extra broek te passen. Wow, dat lijken wel skischoenen..het is bijna even schrikken. Dat belooft wat! Ik praat even met Angel de gids, een Peruaanse jongen van 23 jaar. Vannacht om 12 uur wordt ik opgehaald. We eten daarna bij een Chinees in de stad. Na het zien van die boots begint het toch al redelijk te kriebelen. 's Avonds moeten we nog snel even naar het busstation om onze bustickets om te boeken. We reizen nu immers niet meer vanuit Lima naar Nazca, maar gaan dat nu vanuit Arequipa doen. Daarna duik ik mijn bed in. Het lukt me om nog twee uurtjes slaap te vatten.

Bijna 15 mei '08, het is zover! Rond half twaalf doe ik al mijn kleren aan. Twee broeken, twee shirts, 2 truien en daaroverheen mijn windjack. Redelijk gespannen pak ik mijn dagrugzakje in. Hij is vooral gevuld met voedsel, ‘snacks' en water. Niet veel later zit ik achter in de 4x4 samen met de chauffeur en Angel. We rijden door het pikkedonker richting het begin van onze beklimming aan de andere kant van de berg. Het is tweeëneenhalf uur rijden en ik probeer me een beetje te ontspannen, maar dat lukt natuurlijk niet. Op de hoogtemeter in de auto zie ik de hoogte langzaam maar zeker toenemen. Het laatste half uur rijden we over een gigantisch hobbelig zandpad. De meter geeft inmiddels 5000 meter aan. We kunnen beginnen!

Ik stap uit en merk direct dat we op hoogte zijn. IJle lucht en wat is het ongelofelijk koud! Even diep ademhalen. We doen onze hoofdlampjes aan en beginnen te lopen in een overdreven rustig tempo. We moeten rustig beginnen. Het is een mooi heldere nacht, met prachtige sterrenhemel en bijna volle maan. De omliggende bergtoppen zien er fantastisch uit in het maanlicht. Het eerste gedeelte volgen we een soort zandpad met af en toe wat grote rotsblokken en stenen. Onderweg krijg ik een warme kop cocathee van Angel. Na een kwartiertje pauze lopen we verder, we willen niet te lang stilzitten met die kou. De temperatuur

ligt ergens rond de -20 graden Celsius en samen met de venijnige wind voelt het ijskoud aan! Het ademen gaat ook niet al te makkelijk, maar alles onder controle. Met wat moeite zet ik onderweg zelfs een muziekje op.

Na enkele uren bereiken we het eerste ijsveld dat we horizontaal zullen passeren. Tijd om de crampons om te binden. Ik ga zitten in de sneeuw en doe mijn handschoenen uit. Onmiddellijk voel ik de kou in mijn handen bijten. Klungelig probeer ik de crampons om te binden, maar het lukt niet. Het koude ijzer van de crampons voelt ook niet bepaald lekker aan en voor ik het weet zijn mijn handen zo koud dat ik zelfs moeite heb om mijn vingers te bewegen. Angel schiet te hulp. Het lukt ook hem niet direct. De crampons gaan maar moeilijk om de schoenen. Uiteindelijk lukt het. Onwennig loop ik over de bevroren sneeuw dat links van me scheef afloopt. Het ijs knispert onder mijn schoenen. Het voelt geweldig. Ik beklim een berg! In mijn rechterhand draag ik de pikhouweel. Zelfs in mijn handschoenen krijg ik vooral de rechterhand maar moeilijk weer opgewarmd.

Het vergt energie en ik baal er wat van. Het ijsveld loopt inmiddels redelijk steil naar beneden. Ik schrik me kapot als op een gegeven moment de crampon onder mijn linkerschoen losschiet. Onmiddellijk glijdt mijn linkervoet weg. Ik sta gelukkig nog stevig met mijn andere voet in het ijs en snel sla ik de pikhouweel rechts naast me in het ijs. Pff, wat is dit voor bagger! Ik ga vermoeid en verkleumd zitten. Angel kijkt naar de schoen en de crampon. Volgens hem ligt het aan de schoen die de beugels van de crampon niet goed vasthoudt. 'Ja lekker, geef me dan goede schoenen!' denk ik bij mezelf. Maar daar hebben we nu niks aan en Angel doet zijn uiterste best om het euvel te verhelpen. Er komt een extra touwtje aan te pas om de crampon om de schoen te houden. Ik maak me ondertussen vooral druk om mijn ijskoude rechterhand. Ik stop hem onder mijn kleren, zelfs rechtstreeks op mijn warme lichaam en onder mijn armen. Het begint langzaam een beetje te tintelen, gelukkig. We kunnen weer verder.

Na het ijsveld vervolgen we onze weg over de berg. We lopen min of meer rondom de berg tussen 2 pieken door, de Fatima en de Angel toppen, beide behorend tot de Chachani berg. Soms lopen we langs iets wat op een pad lijkt en af en toe stukken schuin omhoog. Het volgende ijsveld is een pittige. Stijl en met diepe ¨crevaces¨ (spleten). Ik doe nog een poging om de ¨crampons¨(klimijzers) om te krijgen, maar ik geef de moed al snel op. Mijn handen zijn te koud. Angel helpt weer. Ik heb het inmiddels zwaar. Ik voel dat de kou en de vermoeidheid mijn lichaam verzwakken. Uiteraard ligt dat ook aan de hoogte, waardoor het moeilijker ademen is en inspanningen meer energie kosten. Ik bedenk me dat ik deze beklimming enigszins heb onderschat. Het is allemaal een stuk intenser dan ik had verwacht en ik moet bijna lachen om mijn naïviteit. We gaan verder.

We passeren de witte steile vlakte. Dit doen we, net als bij de overige ijsvlaktes, min of meer loodrecht, zodat we niet steil bij het ijs omhoog hoeven te klimmen. Ik heb mijn bewegingen inmiddels op de automatische piloot gegooid. Voet rechts, voet links, pikhouweel in het ijs rechts van me slaan en opnieuw. We lopen een lang stuk met de crampons. Soms ook enkele meters over rotsformaties en wat gruis. Aan de horizon zien we de eerste tekenen van de zon. Zowel Angel als ik zijn er helemaal klaar voor. Het zal echter nog wel even duren voor we in de zon lopen. Terwijl ik op het ijs sta en naar het steile witte ijsveld beneden me kijk, zie ik de zon Arequipa in de verte oplichten. Hier wil je niet naar beneden vallen. Wow, wat een geweldig uitzicht!

We beginnen spontaan harder te lopen als we een tijd later vanuit de schaduw van de berg de zon in kunnen lopen. Aaah! Heerlijk. We gaan even lekker zitten. Ik ben wel erg moe en heb zelfs moeite om eten naar binnen te krijgen. Dan nog maar een bakje thee. We zitten inmiddels op bijna 5700 meter, maar we hebben nog een lange weg te gaan. De opvolgende tweeëneenhalf uur klimmen en lopen we stukken over ijs en gedeeltes over steen. Onderweg probeer ik energie te putten uit de geweldige uitzichten die we al hebben. Praten zit er niet echt in voor mij en dat doen we dus ook nauwelijks. We zien trouwens tijdens de gehele beklimming geen mens. Door de zon en de inspanningen ben ik inmiddels wel lekker opgewarmd. De lucht blijft wel fris, dus alle kleding blijft aan.

Ik ben blij als Angel me vertelt dat we bij het laatste ijsveld zijn aangekomen. We staan nu aan de voet van de top van de berg. Na een korte pauze binden we de crampons om onze schoenen. De rugtassen laten we hier achter. Die hebben we voor het laatste stuk niet nodig en alles wat we niet hoeven mee te nemen scheelt weer. Het ijs strekt zich enkele tientallen meters bijna vlak voor ons uit. Een gemakkelijke passage. We doen daarna de crampons af en laten ook deze achter. Het lijkt dan niet ver meer, maar dat valt nog even zwaar tegen. Het laatste stuk naar de top bestaat uit gruis met hier en daar wat rotsen. Via een nogal steil zigzag pad lopen we omhoog, hoewel slenteren of zelfs strompelen voor mij betere benamingen zijn. Energie en kracht zijn nu echt heel ver te zoeken en ik sta er zelf versteld van hoe uitgeput ik me voel. Het soort uitputting waarbij je ogen steeds wegdraaien en je eigenlijk maar één ding wil en dat is heerlijk slapen. Ik concentreer me zoveel mogelijk op het pad en haal af en toe diep adem. 'Je bent er bijna, doorzetten!'. Langzaam maar zeker komt de top dichterbij, maar wat duurt dit laatste stuk eindeloos lang. Ik moet blijven focussen om te zorgen dat ik rechtop blijf staan. Ik heb gelukkig nog wel het gevoel dat ik het kan en dat ik het ga halen. Zeker nu ik zo dichtbij ben. Als we halverwege even pauzeren val ik bijna in slaap. Angel houdt me wakker en we gaan snel verder.

Het laatste stuk loop ik tergend langzaam omhoog. De zon hakt er inmiddels ook behoorlijk in. Na een uur lang lopen over het gruis zijn eindelijk de laatste 10 meter in zicht. En dan de top. Het is gelukt! Ik sta op de top, 6075 meter!! Ik kijk om me heen en glimlach even naar Angel. Uitgeput zoek ik snel een steen op om lekker op te gaan zitten. Al snel lig ik helemaal onderuit. Het is dan inmiddels 11 uur geweest. Ik geniet van het uitzicht, wat een ruimte. De Misti vulkaan, de overige bergen in de verte en Arequipa in de vallei tegen een strakblauwe lucht. Vanwege de vermoeidheid kan ik het maar nauwelijks bevatten. Mijn ogen gaan heel even dicht en ik voel de slaap toeslaan. Ik dommel enkele minuten weg. Gelukkig is Angel op zijn hoede. Bezorgd merkt hij op dat het verstandig is om weer terug te gaan. 'It's not about getting to the top, it's about being able to get back', en hij heeft gelijk. Het is hem niet ontgaan dat het allemaal wel heel moeizaam ging de laatste uren. Snel neem ik nog wat foto´s en zwaai naar het dal met de miniatuurgebouwen van Arequipa, in de hoop dat Christina me ziet staan.

We beginnen aan de terugreis. Na de korte rustpauze en het geweldige gevoel van het halen van de top heb ik in ieder geval mentaal een boost gekregen. Fysiek blijkt het helaas niks uit te maken. Het afgematte gevoel blijft en het zal een lange en geforceerde terugweg worden. We volgen exact dezelfde weg terug. Naar beneden over het gruis is wel even heel fijn. In grote stappen glijden we rap langs de steile helling naar beneden. In nog geen tien minuten doen we het stuk wat ons omhoog een uur kostte! Daarna begint het echte werk weer. We nemen het eerste ijsveld. Oh wat gaat het weer moeizaam. Af en toe niet goed de voeten neerzetten, onhandig de pikhouweel in het ijs slaan en dit alles in een matig tempo. Toch ben ik vastberaden. Ik ga het einde halen, dat staat vast. Dan maar geen recordtijd...

Bij de tassen aangekomen pleegt Angel een telefoontje naar het kantoor. Dat we iets later aankomen. Hij neemt ook mijn rugtas in de zijne (een grotere). Onovertuigend zeg ik dat ik hem zelf ook wel kan dragen, maar hij is vastberaden (gelukkig). Hij haalt ook een touw tevoorschijn en bindt die om zijn middel en vervolgens om de mijne, met enkele meters ertussen. Stukje extra veiligheid zullen we maar zeggen. De terugtocht is lang, zwaar en slopend. Toch ook nog de nodige stukken omhoog, iets wat me van de heenweg niet echt bij is gebleven. Af en toe voel ik het touw aantrekken als ik een misstap(je) maak. Het irriteert me en ik probeer de 'fouten' tot een absoluut minimum te beperken. Dat lukt vrij goed. De automatische piloot draait op volle toeren en in een soort van trance voer ik de acties uit. Het ene ijsveld volgt na het andere en we lopen inmiddels soms ook al in de schaduw van de berg, direct een stuk kouder. De crampons werken aardig mee gelukkig. Soms gaat het mis, maar dan ga ik snel zitten en heeft Angel het ook zo weer gemaakt. Ik ben erg blij als we het laatste ijsveld bedwongen hebben. Vanaf nu geen ijs meer en beter nog: alleen nog maar naar beneden. Gelukkig! Ik wil zo snel mogelijk naar de auto om lekker te zitten. Van Angel krijg ik twee loopstokken voor wat extra steun en samen slenteren we de berg af. Ook hier vooral veel gruis en de mogelijkheid om in een lekker tempo naar beneden te glijden en lopen. Bij iedere stap voel ik de auto dichterbij komen. Het valt wel even zwaar tegen dat de auto uiteindelijk wel veel verder (b)lijkt te staan dan hij in mijn herinnering bij vertrek stond. Om kwart voor 3 komen we uiteindelijk aan, gehaald! Lekker achterin zitten..heerlijk.

Slapen zit er helaas nog niet in, want we nemen het hobbelpad terug en de chauffeur wil heel graag terug. Ogen openhouden, want dichtdoen betekent onherroepelijk overgeven. We nemen ook nog een langere weg terug, want volgens de chauffeur en Angel is er een staking gaande, waardoor we beter een andere route kunnen nemen. Dus nog langer over de hobbels rijden. Ach, dat kan er ook nog wel bij. Uiteindelijk blijken we het voor niets gedaan te hebben en kiezen we toch nog voor dezelfde route terug. Aangekomen bij de weg is het genieten geblazen. Onderweg kijk ik tussen het sluimeren door naar de Chachani, wat een geweldige belevenis was het. De chauffeur rijdt ons snel naar huis en als ik daar rond 5 uur aankom, staat Christina me al op te wachten. Bosje bloemen en al! Daarna is het bed heel rap gevonden. Eindelijk de verlossing, maar wat een prachtige intense ervaring!