Op 6 juni komen we na een vierurige busreis aan in Copacabana, Bolivia. Net als Puno ligt dit plaatsje aan het Titicacameer. We vinden een mooi hotel met uitzicht over het meer. De volgende ochtend stappen we in een boot vol toeristen om het eiland van de zon te bezoeken. Volgens Incalegendes is Isla del Sol het eiland waar de zonnegod werd geboren. Na drie uren varen zetten we voet aan wal en beginnen we aan een vierurige wandeling naar de andere kant van het eiland. Onderweg komen we veel Boliviaanse dames met bolhoedjes en gekleurde kleding tegen die hun ezels en paarden begeleiden. Langs het pad zitten af en toe kinderen die stenen verkopen die ze op de omliggende stranden hebben verzameld. We kijken een beetje verbaasd naar het tafereel en besluiten één van de kindjes een pak stiften te geven die we over hebben van ons bezoek aan de Titicaca eilanden van Peru. Hij is er erg blij mee en belooft ze te delen met zijn broertjes en zusjes. We lopen lekker in het zonnetje, bekijken een aantal Inca ruïnes en genieten van de typische Boliviaanse mensen. We hebben al eerder tijdens de wandeling een ticket moeten betalen om het pad te mogen gebruiken, maar als ze ons voor de derde keer verzoeken om de portemonnee te trekken raken we enigszins gefrustreerd. Dit is natuurlijk wel heel makkelijk geld verdienen. Na een stevige discussie lopen we boos door, we blijven niet aan de gang! De wandeling eindigt uiteindelijk aan een strandje waar we genieten van het zonnetje. Moe maar voldaan nemen we de boot terug naar Copacabana. ´S Avonds hebben we zin om een paar pilsjes te pakken, maar dat blijkt niet al te makkelijk. Uiteindelijk vinden we een klein kroegje waar twee jongens zich uitleven op de Djembe, erg gezellig!

Op 8 juni zitten we weer in de bus, dit keer richting La Paz. Deze stad ligt op meer dan 3600 meter en is het politieke hart van het land. Nadat we zijn ingecheckt wandelen we wat door de stad. Het is vandaag zondag en het wemelt van de mensen. Het is vooral opvallend dat echt iedereen hier in traditionele kleding loopt, toch weer heel anders dan Peru. Je voelt ook meteen dat dit land een stuk armer is. Meer bedelaars, veel mensen proberen in standjes hun waar (flesjes drinken, een versgeperst sapje, broodjes worst, thee) aan de man te brengen en vooral heel, heel veel mensen op straat. 's Avonds kijken we onder het genot van een pizza onze eerste EK-wedstrijd Oostenrijk-Kroatië.

Ondanks een lauwe douche (en dat zal in Bolivia zeker niet de laatste zijn!) lopen we vrolijk de drukke straten van La Paz door op zoek naar een ontbijt. Het is altijd afwachten hoe het in verschillende landen is geregeld, maar het ontbijt zit hier niet standaard bij de prijs in. In plaats van twee moeten we nu dus drie keer per dag op zoek naar een restaurant, reizen is LEUK! Na het ontbijt lopen we door naar America Tours, een reisorganisatie waar we eerder via de e-mail contact mee hebben gehad. We willen graag naar Rurrenabaque (in het noorden van Bolivia) voor een Pampastrip in het Amazonegebied. Aangezien we rond de 20^e in Buenos Aires willen zijn, hebben we niet heel veel tijd in Bolivia en besluiten we ook de trip naar de zoutvlaktes via hun te regelen. Als we alles in kannen en kruiken hebben (tenminste, dat denken we) wandelen we weer naar buiten. We kijken bevreemd om ons heen als we helemaal geen auto's meer zien rijden, in plaats daarvan heeft de hoofdweg van La Paz plaats gemaakt voor duizenden demonstranten. Mannen, vrouwen en kinderen dragen spandoeken, steken vuurwerk af en laten aan de hand van leuzen hun ongenoegen horen. In eerste instantie voelt het allemaal erg ongemakkelijk, maar het lijkt er allemaal vrij gemoedelijk aan toe te gaan. Er wordt vooral gedemonstreerd tegen het kapitalisme en discriminatie. We kunnen er niet helemaal wijs uit worden, maar het lijkt vooral gericht tegen de overheid. We lopen door de menigte richting een brug die mooi overzicht geeft op de mars. Er lijkt geen einde aan te komen!

De rest van de middag blijft de hoofdweg afgesloten voor verkeer en marcheert de ontevreden Boliviaanse bevolking door de straten van La Paz. Later horen we dat dit, vooral op maandag, vaste prik is en we maken de rest van de week ook nog regelmatig iets kleinere demonstraties mee. We lopen door naar een uitkijkpunt over de stad en beginnen ons daarna voorzichtig voor te bereiden op de wedstrijd van vanavond; Nederland - Italië. We kijken de wedstrijd in ons hostel en komen niet meer bij als ze winnen met 3-0 !!!!

Vandaag, dinsdag 10 juni, staan we om 4:50 naast ons bed. Een taxi brengt ons naar het militaire vliegveld waar onze vlucht vertrekt naar Rurrenabaque. Het is nog erg donker als de taxi bij de militaire basis voor de deur staat. De Boliviaanse militair (gewapend en al) legt uit dat de ingang aan de andere kant van het complex is. Als we daar aankomen, vertelt een niet al te vriendelijke dame dat we toch echt aan de andere kant moeten zijn. Na wat gesputter van de taxichauffeur mogen we doorrijden. Nadat we voor een hele groep trainende militairen hebben gewacht rijden we richting de ingang van het vliegveld. Het is een kleine hal, waar het nog helemaal donker is. Gelukkig doen ze de lichten voor ons aan en druppelen langzaam de andere passagiers binnen. De tassen worden onderzocht en alle medicijnen worden grondig geïnspecteerd (grappig dat wij zelf helemaal niet gefouilleerd worden). We zitten helemaal klaar als de landingsbaan in Rurre vanwege slecht weer niet geschikt is voor landing en we een vertraging blijken te hebben van een uur. Een uur wordt anderhalf uur, anderhalf uur wordt twee uur en twee uur wordt een afgelaste vlucht. We spreken een aantal andere mensen die hier al voor de derde keer zijn! Met tegenzin gaan we terug naar het hotel. De medewerkster van America Tours vertelt ons aan het einde van de dag dat er morgen misschien om 14:00 een vlucht gaat, maar dat is voor ons helaas te laat. We starten onze Uyuni trip aanstaande zondag. We balen enorm maar troosten ons met het feit dat we in Brazilië nog het Amazonegebied zullen bezoeken.

We verhuizen de opvolgende dagen regelmatig van hotel, lopen wat rond, slaan een lading aan souvenirs in (zelfs zoveel dat we een extra tas moeten kopen om alles mee te nemen) en besluiten om de meest gevaarlijke weg ter wereld af te fietsen! Op 13 juni kijken we de wedstrijd Nederland - Frankrijk in Sol Y Luna, een onwijs gezellig Nederlandse tent met een groot scherm. De hele ruimte is tot de nok toe gevuld met Nederlanders en zelfs twee Fransen. Deze twee heren taaien af als we voor de vierde keer tijdens de wedstrijd helemaal uit ons dak gaan. We vieren na de wedstrijd een uitgebreid feestje met acht andere Nederlanders.

Met een zwaar hoofd staan we de volgende ochtend op. Vandaag fietsen we de deathroad! The North Yungas Road is ongeveer 60 kilometer lang en is tijdens een oorlog in 1930 gebouwd door gevangenen uit Paraguay. Vanwege de slechte staat van de weg, de breedte van slechts 3,2 meter en de steile vallei naast de weg, overleden 200 tot 300 mensen per jaar vanwege verkeersongelukken. Nu is er een nieuwe weg aangelegd, waardoor het dodental is teruggelopen. Doordat de Inter American Development Bank deze weg in 1995 heeft bestempeld met de naam 'world's most dangerous road', zijn er veel toeristen die de weg willen fietsen, dus wij ook! Na een busrit van ongeveer een uur, trekken we onze broek, jas en handschoenen aan en niet te vergeten; de veiligheidshelm. Eén van de gidsen legt ons de veiligheidsmaatregelen uit en voor we het weten scheuren we met een geweldige gang het eerste deel van de weg af. Alles is naar beneden en het eerste stuk is ook nog eens asfalt, racen met zo'n 60 km per uur! Af en toe komt er toeterend een vrachtauto voorbij, maar het is redelijk rustig. Na een uur downhill komen we aan bij het begin van de 'deathroad'. Het ziet er spookachtig uit zo met die overhangende mist en gapende afgrond. Terwijl we de onverharde weg afscheuren vertelt onze gids af en toe over zware ongelukken en wijst de overblijfselen van verschillende vrachtwagens aan die de bocht niet meer konden halen. Gelukkig komen wij allemaal heelhuids aan na twee uren keiharde actie, dat was geweldig!! 's Avonds stappen we in de nachtbus die ons naar Uyuni brengt. We rijden de hele nacht over een onverharde weg, hobbeldebobbel en bereiken de volgende ochtend vroeg Uyuni.

We beginnen vandaag direct met onze Uyuni trip van drie nachten, vier dagen. We rijden via de zoutvlaktes van Uyuni naar Tupiza, richting de Argentijnse grens. Onze gids staat ons al op te wachten en brengt ons naar zijn kantoor. Hij legt ons het een en ander uit over de trip en als het rond negen uur is gaan we eerst maar eens een ontbijtje scoren. Als we naar buiten lopen valt het ons op hoe ontzettend koud het wel niet is! We eten bij een tentje waar iedereen zich heeft verzameld rond het haardvuur en nog steeds blazen we wolkjes. Dat belooft nog wat op de altiplano. Terug in het kantoor maken we kennis met Amber en Locky uit Australië. We brengen de aankomende dagen samen met hen door. Als we vertrekken maken we ook kennis met de vrouw van onze gids en zijn dochtertje, ook zij gaan met ons mee. De eerste dag bezoeken we meteen het hoogtepunt van deze omgeving; de zoutvlakte. Met een oppervlakte van 12.000 vierkante kilometer is dit de grootste zoutvlakte ter wereld. De vlakte was deel van een prehistorisch zoutmeer. Toen dit meer opdroogde liet het een aantal meertjes achter en een aantal zoutvlaktes, waaronder Salar de Uyuni en Salar de Coipasa. We rijden over de zoutvlakte en kijken uit over een gigantisch wit vlak, bijna onbegrijpelijk. Vanwege de uitgestrektheid van dit gebied kun je de gekste foto's maken en dan doen we dan ook met veel plezier. We bezoeken een winkeltje cq hostel dat volledig van zout is gemaakt en rijden daarna door naar Isla de Los Pescadores. Dit eiland in de zoutvlakte staat vol met cactussen die een hoogte kunnen bereiken van bijna 20 meter. We genieten hier van een heerlijke lunch voordat we doorrijden naar onze slaapplaats van vanavond. Ook dit hele complex is van zout gemaakt, erg apart!

Ondanks de kou hebben we redelijk geslapen. We helpen Sebastian met het laden van de jeep en maken ons op voor dag nummer twee. We genieten van de uitzichten op vulkanische heuvels, geweldig gekleurde meren en vreemdgevormde rotsformaties. Hoogtepunt zijn het zien van de ‘Arbol de Piedra', een boom van steen die een onmogelijke vorm heeft en vooral ook het zien van ‘Laguna Colorada', een prachtig gekleurd meer. Ondanks dat we al ons kleding aan hebben, is het die nacht onwijs koud.

De volgende ochtend staan we weer voor dag en dauw op en stappen zonder ontbijt in de auto op weg naar het geiser gebied, waar één van de geisers vooral in de ochtend actief is. We lopen langs de pruttelende gaten en houden onze neus dicht tegen de rotte eiergeur, heerlijk zo voor het ontbijt! We rijden door naar Termas de Polques waar een heetwaterbron ons toelacht. Terwijl ons ontbijt wordt klaargemaakt dippen we onze ijskoude voeten is het warme water, heerlijk! Na het ontbijt rijden we naar Laguna Verde, een geweldig gekleurd meer met op de achtergrond een mooie vulkaan. Daarna is het nog een eind rijden door een indrukwekkend landschap naar een klein dorpje waar we de nacht doorbrengen. Ondanks de met stront besmeurde WC slapen we die nacht goed en maken we ons de volgende ochtend op voor een lange dag.

We rijden wederom door een ruig landschap. Dit keer over vooral veel hobbelwegen en we komen ook veel minder andere jeeps met toeristen tegen. Het is ongelofelijk hoe divers het landschap is geweest de afgelopen dagen. We bevinden ons nu in een soort ‘Wild west' achtig landschap met al die aparte rotsformaties. We passeren tientallen bevroren stroompjes en zien nu ook veel meer lama's en vucuñas. We nemen op het busstation van Tupiza afscheid van Sebastian en zijn gezin en stappen in de bus die ons brengt naar Villazon. We zijn erg tevreden met onszelf als we binnen twintig minuten in de bus zitten, dit gaat gesmeerd! Als we ongeveer tien minuten onderweg zijn, horen we een soort sissend geluid voor uit de bus komen. Christina loopt na een kwartier naar buiten om te kijken wat er aan de hand is. Er schijnt een lek te zijn, want terwijl de chauffeur aan de bovenkant water in het systeem gooit, komt het er aan de onderkant net zo hard weer uit. We pakken onze tassen en stappen uit. Gelukkig komt er na een paar minuten een andere bus voorbij rijden waar we instappen. Als we aankomen in Villazon, lopen we de grens over naar het Argentijnse grensplaatsje La Quiaca, waar we vier uur moeten wachten voor de bus naar Salta. Daar komen we die nacht rond drie uur aan. Ons geweldige avontuur in Bolivia is voorbij. Chau!