Op Wereldreis

'Onze wereldreis' is de website van de wereldreis die wij in 2007 en 2008 gemaakt hebben. Een wereldreis over de continenten Europa, Azië, Oceanië, Antarctica en Zuid-Amerika. In totaal zijn we al backpackend door 19 landen gereisd! Met dit reisdagboek hebben we alle reisverhalen, foto's en video's met het thuisfront gedeeld. Nu is het voor ons een prachtig naslagwerk, maar hopen we toekomstige wereldreizigers ook te informeren en inspireren. Laat gerust een bericht achter als je een vraag hebt of zelf ook op wereldreis gaat!

Wereldreis tips
Van toekomstige wereldreizigers krijgen we regelmatig vragen. De antwoorden hierop zijn meestal nuttig voor iedereen en we willen deze antwoorden en andere tips die we hebben voor een lange reis of 'sabbatical' graag op deze website weer delen. Op die manier wordt het ook een informatieve site voor iedereen die op wereldreis wil!

Kosten / budget van een Wereldreis - de meest gestelde vraag: wat kost een wereldreis?
Wereldreis links - reisverhalen van (wereld)reizigers

ReisMee was voor ons ook perfect en we kunnen iedereen een reisdagboek bij ReisMee.nl van harte aanbevelen!!

Wij hebben gebruik gemaakt van een 'rond-de-wereld ticket' (of round-the-world ticket / RTW-ticket). Voor meer informatie lees dit artikel over 'rond-de-wereld tickets'.

Geen tijd, geld of mogelijkheid om op wereldreis te gaan? Dan zou je ook een georganiseerde rondreis kunnen maken naar een verre bestemming. Met een rondreis bezoek je in een relatief korte periode (meestal 2 a 3 weken) een land of gebied. Je kunt een groepsrondreis of individuele rondreis maken en op die manier kun je ook de wereld verkennen natuurlijk. Een handige site om een rondreis te zoeken en verschillende rondreizen te vergelijken is Rondreis.nl.

We zijn weer thuis!

Daar zitten we dan, op het vliegveld van Madrid, te wachten op onze vlucht naar huis. We raken aan de praat met twee andere Nederlanders die vanuit Brazilië komen. Al vrij snel vragen ze ons hoelang wij op vakantie zijn geweest. We kijken elkaar bij deze vraag even kort aan en antwoorden ‘een jaar, we zijn een jaar op "vakantie" geweest en dit wordt onze laatste vlucht naar huis'. We weten het allebei maar al te goed, maar het voelt heel onrealistisch. Als we enkele uren later op Schiphol landen is het heel raar om alles weer te kunnen verstaan en alles te kunnen lezen. We staan er even bij stil dat iedereen ook ons kan verstaan, oppassen met wat we zeggen dus. Als we door de schuifdeuren lopen, zien we onze familie die we zo hebben gemist met spandoek en al klaarstaan; Laurens en Christina, welkom thuis!

5 continenten, 19 landen en 364 dagen geleden begonnen we aan de reis van ons leven. Het voelde als een oneindige periode, een jaar weg uit Nederland op zoek naar het avontuur. Maar wat is het snel gegaan. We hebben de laatste tien dagen doorgebracht in Spanje, een paar dagen Madrid en toen naar Mallorca. Genoeg tijd voor ontspanning, zonnen en vooral terugkijken op een droom die is uitgekomen. Het is eigenlijk niet in woorden uit te drukken hoe het voelt om zoveel verschillende landen te bezoeken, culturen te ervaren en mensen te ontmoeten. We gaan het toch proberen...

Wij zijn 25 keer de grens over gegaan, hebben gereisd met alle mogelijke vervoersmiddelen, geslapen in meer dan 100 verschillende bedden, interessante, minder interessante of ronduit irritante reizigers ontmoet, kilometers en kilometers gelopen, de meest geweldige natuurverschijnselen bewonderd, gekeuveld met mensen vanuit alle hoeken van de wereld, we zijn verbluft door de mooiste gebouwen ooit door de mens gemaakt, onder de indruk geraakt door allerlei culturen en religies, iedere dag op zoek gegaan naar een nieuw eethuis, in de meest extreme weersomstandigheden hebben we geslapen, honderden Wc's hebben we getest en een jaar lang dag en nacht met elkaar doorgebracht. Het was een achtbaan van impressiesen avontuur waar we niet uit wilden stappen. Wat een geweldige rit!

Alles rozengeur en maneschijn dus? Nou eigenlijk wel, maar we kunnen wel wat minpunten verzinnen. Laten we eens beginnen bij de meest onvriendelijke mensen, Russen. Daar werden we niet vrolijk van. Zeker niet toen op dag 1 onze tassen weg bleken te zijn op het vliegveld van Sint Petersburg. De Wc's in China, bah! Als lange westerling lig je in de meest Aziatische landen regelmatig met je voeten buiten het bed. En dan hebben we het nog niet eens over het matras wat vaak niet meer is dan een dun matje. Ook niet optimaal: op onze eerste strandbestemming Ko Samui regende het! Het busongeluk in Cambodja staat ons nog helder op het netvlies. En Christina zal de heen- en terugreis naar Antarctica ook niet snel vergeten. We baalden stevig toen ons junglebezoek in Bolivia door teveel water op de landingsbaan niet doorging. Het vervelendste was om af en toe geen goede nachtrust te krijgen, omdat het te warm, koud of lawaaiig was. Of toch met je volledige bepakking en reisgids in de hand door een hete en drukke stad zeulen en niet beseffen dat je al drie keer langs het hostel bent gelopen wat je zocht. Vervolgens kom je er dan achter dat het hostel helaas al is volgeboekt. Tja..het hoort er allemaal bij. Ons geduld werd regelmatig op de proef gesteld. Soms door mensen die je niet willen of kunnen begrijpen, maar vaker was het 't eeuwige wachten op het vervoer naar de volgende plek. Of de oneindige bus- en treinritten zelf. Toch vonden we dat ook niet heel erg. Door boeken te lezen, muziek te luisteren, door met elkaar of medereizigers te praten of door simpelweg naar buiten te kijken vloog de reistijd voorbij. Onderling hebben we natuurlijk ook wel momenten gehad dat wel elkaar achter het behang wilden plakken, maar een jaar lang op elkaars lip zitten ging ons uiteindelijk verbazingwekkend goed af! Al met al prijzen we ons gelukkig dat we niet bestolen zijn, (echt) ziek zijn geworden of andere gekke dingen hebben meegemaakt. Nee, het zal veelzeggend zijn dat ons grootste dieptepunt was om bij thuiskomst te realiseren dat het allemaal voorbij was!

We hebben ons regelmatig afgevraagd welk land nou favoriet was, waar de cultuur het meest intrigerend was of de natuur het mooist. Maar dat is lastig, want ieder continent, ieder land en cultuur heeft weer zijn eigen charmes. Toch zijn er zeker momenten geweest waar het voelde alsof we aan het einde van de wereld waren, het kippevel tot op onze tenen stond of we tijdens de meest ruige en leuke activiteiten overenthousiast werden. Hier een poging om daar drie lijstjes van te maken:

Favoriete plaatsen
1. Antarctica
2. Tibet
3. Great Barrier Reef in Australië
4. Bounty-eiland Moorea op Frans-Polynesië
5. De Chileense Altiplano hoogvlakte
6. Angkor Wat bij Siem Reap, Cambodja
7. Lower Yubeng in China
8. De watervallen van Iguazu, Brazilië
9. Machu Picchu in Peru
10. Het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland

Kippenvelmomenten
1. Op 4000 meter ‘s nachts in een heetwaterbron een pisco-sour drinken, Chili
2. Het opklaren van de lucht tijdens de Tongariro crossing, Nieuw-Zeeland
3. Religeuze toewijding van Tibetanen bij Jokjang Temple in Lhasa, Tibet
4. Het nieuwe jaar inluiden in Sydney, Australië
5. Onderwater ontmoeting met gigantische zeeslang, Frans-Polynesië
6. Land in zicht na twee dagen Drake Passage & eerste landing, Antarctica
7. Zonsopgang met zicht op de Moai's, Paaseiland
8. Wakker worden op de Chinese muur, China
9. Realiseren van de gruwelijkheden tijdens het Polpot regime, Cambodja
10. In de ijskou staren naar de Mount-Everest, Tibet

Favoriete activiteiten
1. Duiken bij het Great Barrier Reef, Australië
2. Zwemmen met pijlstaartroggen, Frans-Polynesië
3. Laurens die een 6000 meter hoge berg beklimt, Peru
4. Parachutespringen, Nieuw-Zeeland
5. Lopen van Salkantay trek, Peru
6. Raften op de Rangitata rivier, Nieuw-Zeeland
7. Ballonvaart over karstlandschap van Yangshuo, China
8. Zwemmen met dolfijnen, Nieuw-Zeeland
9. Tuben op rivier bij Vang Vieng, Laos
10. Rijden op een Olifant, Nepal (Aub niet op een Olifant rijden. Dit hadden wij ook niet moeten doen. Ze worden niet goed behandeld...)

En hoe is het om terug te zijn? Raar, maar ook weer heel gewoon. Het is ontzettend leuk om al onze familie en vrienden weer wat dichter bij te hebben. Aan de andere kant missen we nu al het avontuur van reizen en hebben we een beetje moeite met de voorspelbaarheid van het leven in Nederland. Maar gelukkig hebben we ladingen aan foto's, verhalen en videomateriaal om regelmatig naar terug te grijpen.

We zijn dan wel een jaar weggeweest van alles en iedereen, maar hadden toch het gevoel dat iedereen dichtbij was. We willen iedereen die met ons mee heeft geleefd ontzettend bedanken! Het was altijd een groot plezier de reacties te lezen. Jullie houden nog wat foto's van Spanje en filmpjes van het laatste deel van onze reis tegoed.

En dan de grote hamvraag; zijn we nu klaar met reizen? Het antwoord daarop is nee. Reizen zullen we altijd blijven doen. Misschien niet weer voor zo'n lange periode, maar we hebben nog wel wat te bezoeken landen op ons lijstje staan. Wees niet bang, in de aankomende jaren blijven we gewoon in Nederland en plannen om te verhuizen naar een warmer oord hebben we niet echt. Fantaseren is altijd leuk en zeg nooit nooit, maar voorlopig zijn we blij met waar we zitten. Nederland is helemaal zo slecht nog niet!

Tot de volgende reis.

Laurens & Christina

Brazilië, de Amazone en de stranden van Natal en Pipa!

Op 5 juli staan voor dag en dauw op. Vandaag vliegen we naar Manaus, de toegangsstad tot de Amazone. Als we uit het vliegtuig stappen merken we meteen dat het erg warm is, vanwege de vochtigheid voelt het ook een stuk benauwder.

Bij de uitgang staat onze gids voor de aankomende dagen, Luiz, op ons te wachten. We maken een stop bij zijn kantoor om een deel van onze bagage achter te laten. Daarna rijden we via het operahuis, schijnbaar het enige interessante gebouw in heel Manaus, door naar de haven. We nemen plaats in een relaxt bootje en vertrekken, wederom volgens Braziliaanse traditie, pas een uur later. Het boottripje over de Rio Negro en later de Amazone is heerlijk. Na twee uur varen komen we aan bij de Amazon Village en nemen we de intrek in onze lodges. Een soort bungalow met een hoog puntig dak. We hebben alleen een koude douche, maar zullen daar de aankomende dagen dankbaar gebruik van maken. Onder gezelschap van een aantal papegaaien die loeren op het eten, schuiven we 's avonds aan bij het buffet. Om 21:00 stappen we in een klein open bootje om met een grote schijnwerper op zoek te gaan naar kaaimannen. We kunnen ons niet voorstellen dat ze in het holst van de nacht in dit donkere water te zien zijn, maar na een uur varen stapt één van de medewerkers uit en komt terug met een babykaaiman. Angstaanjagend is deze versie niet, maar we houden onze voeten maar liever binnenboord. Om te toosten op ons overleven van de eerste dag in de jungle, nemen we een lekkere caipirinha als slaapmutsje, oant moarn!

Het is dan wel vakantie, maar om acht uur de volgende ochtend zitten we (zwetend) aan het ontbijt. Om negen uur beginnen we aan een jungle wandeling van 2,5 uur. Luiz vertelt ons verschillende verhalen over de flora en fauna van het Amazonegebied. Het Amazoneregenwoud is het grootste regenwoud op aarde, waarvan 60% is gelegen in Brazilië. In het regenwoud leven ongeveer 2,5 miljoen insectensoorten, tientallen duizenden plantensoorten en bijna 2000 soorten vogels en zoogdieren. Het Amazone regenwoud ligt voor het grootste deel in het Amazonebekken, een laag gelegen terrein dat wordt ontwaterd door de Amazonerivier en zijn vele zijrivieren. Wat hij niet vertelt is dat elke 10 seconden een stuk Amazonewoud ter grootte van een voetbalveld wordt vernietigd. Ontbossing is de belangrijkste bedreiging van het Amazoneregenwoud. Het grootste deel van deze ontbossing gebeurt illegaal. Vanwege de grote afstanden heeft Brazilië grote moeite om de rechtstaat in afgelegen gebieden te implementeren en de illegale houtkap te stoppen. Ook in de andere landen van het Amazonegebied speelt dit probleem. Omdat het regenwoud zo dichtbegroeid is, zijn er weinig dieren te zien tijdens onze wandeling. Wel zien we nog een gigantische vogelspin uit zijn holletje komen!

´s Middags staat er nog een stukje varen op het program. Als we net zijn vertrokken opent de hemel zich en zijn we genoodzaakt onze poncho´s aan te trekken, wat een heerlijke tropische bui! Gelukkig duurt het maar even en kunnen we rest van de vaart genieten van de prachtige omgeving. Tijdens de terugweg maken we een stop bij een klein dorp. Het maakt op ons een primitieve indruk, maar Luiz legt uit dat deze mensen in hun primaire levensbehoeftes kunnen voorzien, ze leven simpel maar zijn gelukkig.

Op 7 juli gaan we in de ochtend vissen op piranha´s! We leggen ons bootje aan tussen de bomen en slaan onze hengels uit. We vissen zonder dobber en ons aas is een lekker stukje vlees, daar houden ze tenslotte van. Om de aandacht te trekken van de vis is het de bedoeling de punt van de hengel hard heen en weer te halen door het water en dat doet dan ook iedereen naar hartelust. Als we onze hengels net hebben uitgegooid, wordt er behoorlijk van het vlees gepeuzeld en de eerste piranha is al aan de haak geslagen! Laurens vangt er zelfs twee, maar ondanks verwoedde pogingen van Marten, Ans en Christina blijven zij zitten met een aangevreten stukje vlees. We proberen nog een ander visplekje voordat we koers zetten naar een familie die aan het water woont. De gekke Braziliaanse bewoner laat ons zien hoe rubber wordt gemaakt. Hij klimt de latexboom in zijn achtertuin in voor de grondstof, verhit het geheel en creëert zo rubber. Interessant om te zien! Ondertussen zijn de gevangen piranha's gebakken en peuzelen we het beetje vis aan het graat lekker op. Behalve Laurens, die geeft de voorkeur aan een duik in de Amazone waar hij zich als een vis in het water voelt tussen de sidderalen, piranha's, kaaimannen en onderwaterslangen. 's Middags hebben we nog een wandeling door het woud, waarbij we een basiscursus overleven in de jungle krijgen. We leren de wijze les om altijd een schuursponsje mee te nemen naar de jungle, anders kan er geen vuur worden gemaakt. We leren hoe we ons kamp opzetten en met pijltjes of een handige val wild vangen. We lopen via een touwbrug richting het water waar we in een bootje stappen en terugpeddelen naar de lodges.

Op 8 juli pakken we onze tassen weer in. Vandaag vliegen we door naar Natal waar zon, zee en strand ons toelachen. Jammer genoeg moeten we twee keer overstappen, waardoor we uiteindelijk pas om 23:30 aankomen op de plaats van bestemming. We zijn allemaal moe van het vliegen en maken voor de grap de opmerking dat als we straks aankomen het wel zal regenen. Als we landen en het daadwerkelijk blijkt te regenen, zakt de moed ons behoorlijk in de schoenen. Onze transfer staat gelukkig alweer klaar en hij legt uit dat het winter is en dat het af en toe kan regenen. We checken in bij ons hotel en gaan lekker slapen, we zien het morgen wel!

De volgende ochtend is het nog steeds een beetje bewolkt, maar na het ontbijt schijnt de zon volop! Jammer dat Marten zich niet helemaal lekker voelt, die blijft nog even iets langer in bed liggen. Gelukkig verschijnt hij even later wel op het strand, waar het heerlijk vertoeven is! Het is een behoorlijk drukke bedoeling hier, maar wel erg gezellig en er is genoeg om naar te kijken. We smikkelen pannenkoekjes, koelen ons af in het zeewater en Ans en Christina gaan zich te buiten aan het kopen van jurkjes bij één van de voorbijschuivende winkeltjes. Terwijl Laurens een potje voetbalt met de lokalen, gaat Christina zich te buiten op een bodyboard, wat een heerlijk dagje. Ook 10 juli staat in het teken van ontspannen aan zee, om daarna nog even bij te komen aan het zwembad bij ons hotel, tsjah, dit is echt vakantie! Alsof dat niet genoeg is, rijdt onze `chauffeur` ons de volgende dag naar ons resort in Tibau do Sol. We checken in bij een superresort en lopen via een aantal trappen naar een heerlijk rustig strandje. Een heel ander sfeertje dan Pipa, maar wat een lekkere plek om de laatste dagen van ons verblijf in Brazilië door te brengen. We besteden deze dagen vooral aan het strand, we verkennen de omgeving en kijken met een drankje in de hand naar de dolfijnen die uit het water omhoog springen. 13 juli is de laatste dag in Tibau do Sol. Jammer genoeg is Laurens niet helemaal lekker, maar voelt hij zich 's avonds goed genoeg om mee uit eten te gaan. We genieten ons laatste avondmaal bij een leuk restaurant met werkelijk heerlijk eten.

Op 14 juli worden we naar het vliegveld in Natal gebracht vanwaar we vliegen naar Rio om vervolgens over te stappen op onze vlucht naar Madrid. Met een weemoedig gevoel stappen we in Madrid het vliegtuig uit. Hier scheiden onze wegen. Ans en Marten vliegen door naar Amsterdam terwijl wij de laatste tien dagen van onze reis doorbrengen in Spanje. We nemen afscheid bij de gate en houden elkaar nog even stevig vast. Het was geweldig, heel bijzonder en we hebben ons kapot genoten!

Wij realiseren ons dat we terug zijn op Europese bodem, steeds dichterbij Nederland. Het gevoel wordt steeds sterker, we gaan bijna terug naar huis! Maar voordat het zover is gaan we nog lekker genieten van tien dagen Spanje.

Brazilië, Rio de Janeiro en Iguaçu watervallen!

Onze reis door Brazilië belooft iets speciaals te worden. Op 28 juni halen we Laurens zijn ouders, Marten en Ans, op van het vliegveld in Rio de Janeiro. We zullen in iets meer dan twee weken samen door Brazilië reizen!

Als we op 26 juni landen op het vliegveld van Rio de Janeiro worden we aangenaam verrast door een heerlijk temperatuurtje. Ondanks dat het hier winter is, kan de korte broek aan. Vervoer regelen is altijd leuk als je ergens aankomt en ook nu moeten we stevig onderhandelen om uiteindelijk uit te komen op 60 Real (ongeveer 25 euro). Brazilië is het duurste land van Zuid-Amerika en dat is direct te merken. We verlangen stiekem naar Peru en Bolivia waar we voor minder dan een euro de hele stad doorreden. Maar de eerste blik op het Christusbeeld en het strand van Copacabana doen ons direct weer glimlachen.

Op 27 juni is Christina jarig en dat vraagt om een feestje! Onze bijzondere hotelkamer met discobal, roze TL- verlichting en stroboscoop geven in ieder geval al een feestelijk sfeertje. Gewapend met lekkere broodjes gaan we naar het Copacabanastrand. Dat het leuk is om hier mensen te kijken is een understatement! Putjes of niet, alle vrouwen lopen hier in strings, mannen in te kleine broekjes en de verkopers presenteren overal hun waar. 's Avonds eten we bij een gezellig Aziatisch restaurant in Ipanema en drinken we nog een paar biertjes bij één van de openlucht cafés, gezellig!

Rio de Janeiro kent, net als de rest van Brazilië, een grote sociaal-economische ongelijkheid. Een deel van de stad kan zich qua uitstraling meten met moderne Westerse metropolen, maar miljoenen mensen wonen in sloppenwijken, ook wel favelas genoemd. Favelas zijn overal verspreid door de stad, soms op slechts honderden meters van luxueuze hotels en zakenwijken. Aangezien de favelas zo'n groot onderdeel zijn van Rio, sluiten we op 28 juni aan bij een excursie naar deze krottenwijken. Met een minibusje rijden we richting de grootste favela van Rio, Rocinha. We maakten ons nogal zorgen over onze dure spullen, kunnen we die wel meenemen? Maar onze gids vertelt dat zij zich binnen een favela veiliger voelt dan daarbuiten. Veel favelas zijn namelijk onder controle van criminele organisaties. Deze bendes tolereren geen criminaliteit binnen hun 'gebied' omdat dat wel eens drugsklanten zou kunnen afschrikken. De straffen die op het overtreden van de code staan zijn over het algemeen marteling en de doodstraf. Het is ons duidelijk dat de Braziliaanse overheid hier niks te vertellen heeft!

Als we de favelas inrijden roept onze gids dat we niet naar de wapens moeten kijken. Wij hadden het zo snel niet eens gezien maar er liepen twee mannen langs het busje met pistolen. We rijden een stuk door de favela en stappen uit bij een klein marktje. De gids geeft duidelijk aan tot waar we foto's mogen maken, tot hier en niet verder! We kunnen niet definiëren wat er voorbij de verbeeldingslijn anders is dan waar we staan, maar zij zal het wel weten. Met de townships van Kaapstad in ons achterhoofd is het goed om te zien dat de meeste huizen hier van steen zijn en dat de meeste mensen lopend water en elektriciteit hebben. De ruimtes waarin deze mensen wonen zijn weliswaar klein en verbonden met ontelbaar veel kleine straatjes waar we ter afsluiting een wandeling door maken. De lucht is erg bedompt en er is weinig lichtinval. Terwijl we onze ruggen tegen de muur drukken om bewoners te laten passeren, bedenken we ons dat dit inderdaad de schaduwkant is van een prachtige stad.

´s Avonds staan we weer op het vliegveld van Rio. Deze keer om Marten en Ans op te halen. Na elkaar meer dan elf maanden niet te hebben gezien is het weerzien erg leuk. De hele reis door Brazilië is vooraf geregeld. Transfers staan voor ons klaar, vliegtickets, hotels en toers zijn allemaal geboekt, wat een luxe! We stappen bij onze eerste gids in het busje die ons netjes afzet bij Orla Copacabana. Een superhotel met uitzicht over het Copacabanastrand, wat wil een mens nog meer. We hadden verwacht dat Marten en Ans na hun lange reis vanuit Nederland direct wilden gaan slapen, maar ze hebben nog wel zin in een hapje. We maken het onszelf gemakkelijk bij één van de Chinese restaurants aan de Copacabana.

Het ontbijt smaakt ons de volgende ochtend erg goed, al krijgen we wel een beetje de kriebels van de obers die bij ieder kruimeltje naast je staan om het op te ruimen. Als Marten moeite heeft met het openen van een jammetje staat er direct een ober klaar om hem uitgebreid uit te leggen hoe zoiets nou eigenlijk werkt. Afgezien hiervan is het ontbijt geweldig. We beginnen de dag direct goed met een boottrip. We worden opgehaald door een minibusje dat ons vervolgens vlakbij de haven afzet. We vertrekken op de Braziliaanse tijd, wat twintig minuten later is dan verwacht. Het weer is heerlijk, dus dat belooft een leuke vaart te worden. We varen twee uren lang voor de kust van Rio en genieten van het uitzicht. We spotten hier en daar vissen die uit het water omhoog springen, varen onder een gigantische brug door, bekijken verschillende gebouwen en krijgen ook nog een lekker stuk fruit aangeboden!
Om echt kennis te maken met de Braziliaanse keuken, lunchen we bij één van de vele kilorestaurants. Een buffetconcept waarbij je betaalt voor het gewicht dat je naar binnen werkt. ´s Middags is het goed vertoeven op het strand van Copacabana, mensen kijken, cryptopuzzels oplossen, lezen en bruinen! ´s Avonds eten we bij een pizzeria in de buurt. We moeten behoorlijk omschakelen nu de voertaal Portugees is in plaats van Spaans, het is hier saúde in plaats van salut en obrigado/a in plaats van gracias. Wel verstaan de meeste Portugezen beter Spaans dan Engels, dus kunnen we het toch nog een beetje blijven oefenen.

De volgende dag besteden we aan het bezoeken van de hoogtepunten van Rio. We starten de dag met een bezoek aan de suikerbroodberg. Deze berg heeft een top van 396 meter en is met een kabelbaan van 1400 meter lang te bereiken. De weg naar de top geeft een geweldig uitzicht over de stad. Jammer alleen dat de top van de suikerbroodberg omgeven is door een grote wolk. Maar dat mag de pret niet drukken. We drinken een bakkie koffie en wandelen door het omgeven regenwoud waar we tot onze verbazing een hele groep kleine aapjes zien rondslingeren, lachen! Na het suikerbrood rijden we door naar één van de grootste voetbalstadions ter wereld, Maracanã. Het stadion is ovaalvormig en geopend in 1950, speciaal voor het WK van dat jaar in Brazilië. Destijds had het een capaciteit van 183.000 plaatsen, maar tijdens de laatste en beslissende wedstrijd tussen Brazilië en Uruguay zaten er bijna 200.000 toeschouwers op de tribunes. Na een bezoek aan de bovenste tribunes en de kleedkamers, nemen we nog een kijkje bij het veld, we hebben het gras zelfs even aangeraakt! Hierna rijden we door naar sambadroom, hier wordt ieder jaar een grote carnavalsoptocht gehouden door de wereldberoemde sambascholen. Er is nu weinig gaande, maar daar brengen wij verandering in. Ans en Christina kleden zich om tot ware sambadames en ontdekken dat het nog niet zo makkelijk is om met die zware outfits sexy dansbewegingen te maken! Carnaval wordt grotendeels georganiseerd door de inwoners van de krottenwijken van Rio en het festijn duurt vier dagen. Het feest is ook bedoeld om te protesteren tegen corruptie binnen de politiek, te klagen over armoede en liefdesverdriet te vergeten.
Na een bezoek aan een nogal vreemd uitziende kerk, rijden we door naar één van de zeven moderne wereldwonderen; Christus de Verlosser. Dit enorme beeld staat op de 710 meter hoge berg Corcovado. Het beeld zelf is 38 meter hoog en staat symbool voor de wereldwijde verspreiding van de Christelijke boodschap. Het beeld werd officieel geopend op 12 oktober 1931, nadat er ongeveer 10 jaar aan gebouwd was. Het uitzicht over de stad is geweldig en het beeld staat er zo bij zonsondergang erg mooi bij. Nadat we zelf een aantal Christelijke posities hebben aangenomen, rijden we terug naar ons hotel, wat een superdag!

Voor onze laatste dag in Rio staat Petrópolis op het programma. We rijden ongeveer 65 kilometer om kennis te maken met deze keizerlijke stad. De stad was de zomerresidentie van de Braziliaanse keizers en aristocraten in de 19e eeuw en heeft nog een aantal mooie gebouwen staan vanuit die tijd. We brengen een bezoek aan het oude zomerverblijf van de keizer, een museum, we nuttigen een matige lunch en als afsluiter bekijken we nog een mooie kerk. Aan het einde van de trip komen de keizerlijke Peters onze neus uit en is het veel interessanter om te bepalen of onze gids nou een man of vrouw is. We zijn er nog steeds niet helemaal uit. 's Avonds nemen we ons laatste maal aan het Copacabanastrand, we genieten ons kapot!

Op 2 juli staan we om half zeven ‘s morgens met de slaap nog in de ogen bij Ans en Marten voor de deur. Marten is jarig en we verrassen hem met een ontbijt op bed, gefeliciteerd!
Nadat de cadeaus zijn uitgepakt, maken we ons klaar voor de reis van vandaag. We vliegen via São Paulo naar Foz do Iguaçu, waar we maar voor één ding heengaan, de Iguaçuwatervallen. Na een relaxte vlucht komen we aan bij ons hotel. Onze kamers liggen naast elkaar en nieuwsgierig als we zijn openen Ans en Christina een ondefinieerbare deur die blijkt te leiden tot elkaars kamers, handig! 's Avonds genieten we van een leuke show met allerlei Zuid-Amerikaanse dansen.

En dan is het de volgende dag toch echt zover; de watervallen!! De watervallen zijn van zowel de Braziliaanse als Argentijnse te bezoeken en wij starten vandaag aan de Argentijnse kant. Na het ontbijt worden we door onze gids voor de aankomende drie dagen, Christian, opgehaald. Na wat formaliteiten en een treinreisje lopen we het gebulder van het water tegemoet. We zijn allemaal flabergasted door het geweld en de hoeveelheid water die hier de afgrond instort. Het duurt zelfs even voor onze magen aan het bewegende water zijn gewend, wat is dit geweldig! De Iguaçuwatervallen is een geheel van tussen de 270 en 300 watervallen, afhankelijk van de hoeveelheid water die door de rivier Iguaçu stroomt. In totaal zijn de watervallen 2,7 kilometer breed en valt tot 82 meter naar beneden. Nadat we de watervallen nog vanuit een andere hoek hebben mogen aanschouwen, maken we ons op voor een boottrip naar het brullende water. Met een noodgang scheurt de speedboot tot vlak bij de watervallen. We worden letterlijk één met de watervallen, ondanks de poncho's zijn we nat tot op het bot, maar wat super! 's Avonds eten we na een tijd rondlopen bij een Chinees. Ondanks dat het restaurant met Tl-buizen is verlicht, maakt onze aardige serveerster, het eten en de prijs veel goed.

We kunnen er geen genoeg van krijgen! Vandaag is de Braziliaanse kant van de watervallen aan de beurt. De uitkijkpunten geven een beter beeld van de grootheid van deze watervallen. Vanuit een torenpunt kijken we neer op een groot groen gebied, waar al het water neerstort in een scheur in de aardkorst, Moeder Natuur kan er wat van! 's Avonds eten we bij Megapizza, waar we voor een vast bedrag zoveel pizza mogen eten als we willen! Marten is de winnaar van de avond en roept na zes stukken nog steeds 'lekker!' als er weer een ober voorbij komt met een nieuwe pizza. We genieten onder het genot van een drankje nog even na van de afgelopen dagen en hebben zin in morgen, op naar de Amazone!

Terug in Argentinië: Salta en Buenos Aires

18 Juni was een lange dag. 's Ochtends vroeg met de jeep vertrokken vanuit de hoogvlaktes van Bolivia om 's nachts pas rond 4 uur, na twee busritten en een grensovergang, in bed te kunnen stappen. We zitten dan weer in Argentinië, Salta om precies te zijn. Hoe stom het ook klinkt, maar met nog ruim een maand te gaan voelt het voor ons alsof het einde nu wel heel rap nadert. We kijken al uit naar de ontmoeting met de ouders van Laurens die we in Rio de Janeiro zullen treffen en waarmee we uiteindelijk terug naar Europa zullen vliegen. Maar eerst hebben we nog twee stops in Argentinië: Salta en Buenos Aires!

De volgende dag zoeken we met de Australiërs Lackey en Amber eerst maar eens een ander hotel om vervolgens een brunch aan het centrale plein van Salta te genieten. De rest van de dag vullen we in met rondlopen en het boeken van een rafttrip (ja dit hadden we nog niet gedaan in Zuid-Amerika...). 's Avonds eten we gezellig met een groep mensen. We moeten weer even wennen aan de Argentijnse eettijden: pas na tienen beginnen de restaurants een beetje vol te lopen! De restaurants, winkelstraten, mensen en inrichting zijn opeens ook weer een stuk meer verwesterd. Warme douches met een constante goede straal zijn voor ons na Peru en vooral Bolivia dan ook het toppunt van luxe.

Die volgende dag komen we er met zijn vieren al snel achter dat het eigenlijk het seizoen helemaal niet is om te gaan raften. Het is winter hier en als de zon zich niet laat zien is het al snel erg fris buiten. Uiteraard is dit vandaag het geval. Raften met steenkoud water is dan alles behalve prettig te noemen. Niet verwonderlijk dus dat we de enige deelnemers van die dag zijn. Met een gezonde dosis humor en toch de nodige leuke stroomversnellingen slaan we ons er doorheen. Na bijna twee uur raften zijn we blij als we bij het eindpunt zijn aangekomen. Bij thuiskomst waarderen we die warme douche nog eens extra en ook de goede maaltijd die er op volgt!

In de avond van zaterdag 21 juni nemen we de nachtbus richting Buenos Aires. Het zal onze laatste lange busrit van de reis zijn. Met 22 uur weer een leuke zit! Voordat we in de bus stappen kijken we de wedstrijd Nederland-Rusland in een Ierse pub, huilen! Om drie uur de volgende dag komen we in Buenos Aires aan. Zelfs iets eerder dan gepland, maar dat komt goed uit. We gaan namelijk naar een wedstrijd van de Boca Juniors! Dit is een legendarisch voetbalteam waar o.a. Maradonna groot is geworden. We checken snel in bij een hostel en gaan daarna samen met de Australiërs, een gids en een handjevol andere toeristen naar het stadion. Een mooi en groot stadion dat plaats biedt aan ruim 65.000 mensen. Zoveel mensen zitten er die avond niet, maar als de wedstrijd begint lijkt het toch behoorlijk vol te zijn. De echte supportersvakken (van beide teams) zijn tot de nok toe gevuld en met leuzen, trommels, dansen, doeken en gigantische vlaggen worden de teams goed ondersteund. Wat een geweldige sfeer! De Boca Juniors spelen tegen Tigre en we worden getrakteerd op prachtig voetbal en acht(!!) goals. De wedstrijd eindigt in 6-2, in het voordeel van Boca uiteraard! We eten na de wedstrijd in de buurt van ons hostel met Amber en Lackey. In Argentijnse stijl, pas rond een uur of elf.

De volgende dag regelen we een beter hostel en lopen we rond in de omliggende buurt, Palermo. We lopen door gracieuze straten, langs gebouwen met Europese architectuur en kijken naar de trotse en modieuze Argentijnen. Meer dan eens zien we een hondenuitlaatservice in actie. De oppasser loopt dan met een hond of tien over de straat. Leuk om te zien, maar beetje jammer is wel dat er overal hondenpoep op de stoep ligt! We zijn het er beide wel over eens: Buenos Aires is een relaxte stad! Gezellige cafés, lekker eten en een fijne sfeer. Een echte wereldstad met 13 miljoen inwoners die in Europa absoluut niet zou misstaan.

Die avond nemen we deel aan ‘Pubcrawl BA'. Een kroegentocht dus! Met ruim 30 andere reizigers duiken we van de ene pub in de andere. Bij binnenkomst van iedere bar worden er eerst welkomstdrankjes uitgedeeld. Erg gezellig! Voor velen ook veel te gezellig trouwens, haha. Na vier bars komen we aan bij een club, maar de helft van de groep heeft het dan al zwaar te verduren. Wij houden het daar na een paar drankjes ook voor gezien. Topavond!
De volgende dag moeten we er zelfs nog van bijkomen. We doen niet veel: reisverhaal schrijven, beetje internetten en eten bij een Indiaans restaurant.

Onze laatste dag in de stad willen we nog even goed besteden. We bezoeken in de welgestelde Recoleta wijk de begraafplaats. Vreemde ‘toeristische' bestemming zou je zeggen, maar in dit geval toch zeker de moeite waard. Hier rust de Argentijnse elite in overdadige graven. We lopen door de straatjes (ja, er zijn straatnamen!) van het hof en verbazen ons over de enorme ‘gebouwen'. Vaak zijn het familiegraven. Het graf van Evita slaan we uiteraard niet over. Na even in een park gezeten te hebben lopen we door naar het stadscentrum. We lopen langs de brede ‘Av de 9 Julio' met 12 rijbanen. We lopen langs het stadssymbool (een gigantische obelisk) en door ‘Av Florida'. Dit is een drukke winkelstraat die alleen voor voetgangers toegankelijk is. We pakken terplekke nog even een tangoshow mee die op straat wordt uitgevoerd. Mooi om te zien. 's Avonds pakken we onze rugzakken weer in, we vliegen de volgende dag naar een andere wereldstad: Rio de Janeiro!

Copacabana, La Paz en Salar de Uyuni in Bolivia

Op 6 juni komen we na een vierurige busreis aan in Copacabana, Bolivia. Net als Puno ligt dit plaatsje aan het Titicacameer. We vinden een mooi hotel met uitzicht over het meer. De volgende ochtend stappen we in een boot vol toeristen om het eiland van de zon te bezoeken. Volgens Incalegendes is Isla del Sol het eiland waar de zonnegod werd geboren. Na drie uren varen zetten we voet aan wal en beginnen we aan een vierurige wandeling naar de andere kant van het eiland. Onderweg komen we veel Boliviaanse dames met bolhoedjes en gekleurde kleding tegen die hun ezels en paarden begeleiden. Langs het pad zitten af en toe kinderen die stenen verkopen die ze op de omliggende stranden hebben verzameld. We kijken een beetje verbaasd naar het tafereel en besluiten één van de kindjes een pak stiften te geven die we over hebben van ons bezoek aan de Titicaca eilanden van Peru. Hij is er erg blij mee en belooft ze te delen met zijn broertjes en zusjes. We lopen lekker in het zonnetje, bekijken een aantal Inca ruïnes en genieten van de typische Boliviaanse mensen. We hebben al eerder tijdens de wandeling een ticket moeten betalen om het pad te mogen gebruiken, maar als ze ons voor de derde keer verzoeken om de portemonnee te trekken raken we enigszins gefrustreerd. Dit is natuurlijk wel heel makkelijk geld verdienen. Na een stevige discussie lopen we boos door, we blijven niet aan de gang! De wandeling eindigt uiteindelijk aan een strandje waar we genieten van het zonnetje. Moe maar voldaan nemen we de boot terug naar Copacabana. ´S Avonds hebben we zin om een paar pilsjes te pakken, maar dat blijkt niet al te makkelijk. Uiteindelijk vinden we een klein kroegje waar twee jongens zich uitleven op de Djembe, erg gezellig!

Op 8 juni zitten we weer in de bus, dit keer richting La Paz. Deze stad ligt op meer dan 3600 meter en is het politieke hart van het land. Nadat we zijn ingecheckt wandelen we wat door de stad. Het is vandaag zondag en het wemelt van de mensen. Het is vooral opvallend dat echt iedereen hier in traditionele kleding loopt, toch weer heel anders dan Peru. Je voelt ook meteen dat dit land een stuk armer is. Meer bedelaars, veel mensen proberen in standjes hun waar (flesjes drinken, een versgeperst sapje, broodjes worst, thee) aan de man te brengen en vooral heel, heel veel mensen op straat. 's Avonds kijken we onder het genot van een pizza onze eerste EK-wedstrijd Oostenrijk-Kroatië.

Ondanks een lauwe douche (en dat zal in Bolivia zeker niet de laatste zijn!) lopen we vrolijk de drukke straten van La Paz door op zoek naar een ontbijt. Het is altijd afwachten hoe het in verschillende landen is geregeld, maar het ontbijt zit hier niet standaard bij de prijs in. In plaats van twee moeten we nu dus drie keer per dag op zoek naar een restaurant, reizen is LEUK! Na het ontbijt lopen we door naar America Tours, een reisorganisatie waar we eerder via de e-mail contact mee hebben gehad. We willen graag naar Rurrenabaque (in het noorden van Bolivia) voor een Pampastrip in het Amazonegebied. Aangezien we rond de 20e in Buenos Aires willen zijn, hebben we niet heel veel tijd in Bolivia en besluiten we ook de trip naar de zoutvlaktes via hun te regelen. Als we alles in kannen en kruiken hebben (tenminste, dat denken we) wandelen we weer naar buiten. We kijken bevreemd om ons heen als we helemaal geen auto's meer zien rijden, in plaats daarvan heeft de hoofdweg van La Paz plaats gemaakt voor duizenden demonstranten. Mannen, vrouwen en kinderen dragen spandoeken, steken vuurwerk af en laten aan de hand van leuzen hun ongenoegen horen. In eerste instantie voelt het allemaal erg ongemakkelijk, maar het lijkt er allemaal vrij gemoedelijk aan toe te gaan. Er wordt vooral gedemonstreerd tegen het kapitalisme en discriminatie. We kunnen er niet helemaal wijs uit worden, maar het lijkt vooral gericht tegen de overheid. We lopen door de menigte richting een brug die mooi overzicht geeft op de mars. Er lijkt geen einde aan te komen!

De rest van de middag blijft de hoofdweg afgesloten voor verkeer en marcheert de ontevreden Boliviaanse bevolking door de straten van La Paz. Later horen we dat dit, vooral op maandag, vaste prik is en we maken de rest van de week ook nog regelmatig iets kleinere demonstraties mee. We lopen door naar een uitkijkpunt over de stad en beginnen ons daarna voorzichtig voor te bereiden op de wedstrijd van vanavond; Nederland - Italië. We kijken de wedstrijd in ons hostel en komen niet meer bij als ze winnen met 3-0 !!!!

Vandaag, dinsdag 10 juni, staan we om 4:50 naast ons bed. Een taxi brengt ons naar het militaire vliegveld waar onze vlucht vertrekt naar Rurrenabaque. Het is nog erg donker als de taxi bij de militaire basis voor de deur staat. De Boliviaanse militair (gewapend en al) legt uit dat de ingang aan de andere kant van het complex is. Als we daar aankomen, vertelt een niet al te vriendelijke dame dat we toch echt aan de andere kant moeten zijn. Na wat gesputter van de taxichauffeur mogen we doorrijden. Nadat we voor een hele groep trainende militairen hebben gewacht rijden we richting de ingang van het vliegveld. Het is een kleine hal, waar het nog helemaal donker is. Gelukkig doen ze de lichten voor ons aan en druppelen langzaam de andere passagiers binnen. De tassen worden onderzocht en alle medicijnen worden grondig geïnspecteerd (grappig dat wij zelf helemaal niet gefouilleerd worden). We zitten helemaal klaar als de landingsbaan in Rurre vanwege slecht weer niet geschikt is voor landing en we een vertraging blijken te hebben van een uur. Een uur wordt anderhalf uur, anderhalf uur wordt twee uur en twee uur wordt een afgelaste vlucht. We spreken een aantal andere mensen die hier al voor de derde keer zijn! Met tegenzin gaan we terug naar het hotel. De medewerkster van America Tours vertelt ons aan het einde van de dag dat er morgen misschien om 14:00 een vlucht gaat, maar dat is voor ons helaas te laat. We starten onze Uyuni trip aanstaande zondag. We balen enorm maar troosten ons met het feit dat we in Brazilië nog het Amazonegebied zullen bezoeken.

We verhuizen de opvolgende dagen regelmatig van hotel, lopen wat rond, slaan een lading aan souvenirs in (zelfs zoveel dat we een extra tas moeten kopen om alles mee te nemen) en besluiten om de meest gevaarlijke weg ter wereld af te fietsen! Op 13 juni kijken we de wedstrijd Nederland - Frankrijk in Sol Y Luna, een onwijs gezellig Nederlandse tent met een groot scherm. De hele ruimte is tot de nok toe gevuld met Nederlanders en zelfs twee Fransen. Deze twee heren taaien af als we voor de vierde keer tijdens de wedstrijd helemaal uit ons dak gaan. We vieren na de wedstrijd een uitgebreid feestje met acht andere Nederlanders.

Met een zwaar hoofd staan we de volgende ochtend op. Vandaag fietsen we de deathroad! The North Yungas Road is ongeveer 60 kilometer lang en is tijdens een oorlog in 1930 gebouwd door gevangenen uit Paraguay. Vanwege de slechte staat van de weg, de breedte van slechts 3,2 meter en de steile vallei naast de weg, overleden 200 tot 300 mensen per jaar vanwege verkeersongelukken. Nu is er een nieuwe weg aangelegd, waardoor het dodental is teruggelopen. Doordat de Inter American Development Bank deze weg in 1995 heeft bestempeld met de naam 'world's most dangerous road', zijn er veel toeristen die de weg willen fietsen, dus wij ook! Na een busrit van ongeveer een uur, trekken we onze broek, jas en handschoenen aan en niet te vergeten; de veiligheidshelm. Eén van de gidsen legt ons de veiligheidsmaatregelen uit en voor we het weten scheuren we met een geweldige gang het eerste deel van de weg af. Alles is naar beneden en het eerste stuk is ook nog eens asfalt, racen met zo'n 60 km per uur! Af en toe komt er toeterend een vrachtauto voorbij, maar het is redelijk rustig. Na een uur downhill komen we aan bij het begin van de 'deathroad'. Het ziet er spookachtig uit zo met die overhangende mist en gapende afgrond. Terwijl we de onverharde weg afscheuren vertelt onze gids af en toe over zware ongelukken en wijst de overblijfselen van verschillende vrachtwagens aan die de bocht niet meer konden halen. Gelukkig komen wij allemaal heelhuids aan na twee uren keiharde actie, dat was geweldig!! 's Avonds stappen we in de nachtbus die ons naar Uyuni brengt. We rijden de hele nacht over een onverharde weg, hobbeldebobbel en bereiken de volgende ochtend vroeg Uyuni.

We beginnen vandaag direct met onze Uyuni trip van drie nachten, vier dagen. We rijden via de zoutvlaktes van Uyuni naar Tupiza, richting de Argentijnse grens. Onze gids staat ons al op te wachten en brengt ons naar zijn kantoor. Hij legt ons het een en ander uit over de trip en als het rond negen uur is gaan we eerst maar eens een ontbijtje scoren. Als we naar buiten lopen valt het ons op hoe ontzettend koud het wel niet is! We eten bij een tentje waar iedereen zich heeft verzameld rond het haardvuur en nog steeds blazen we wolkjes. Dat belooft nog wat op de altiplano. Terug in het kantoor maken we kennis met Amber en Locky uit Australië. We brengen de aankomende dagen samen met hen door. Als we vertrekken maken we ook kennis met de vrouw van onze gids en zijn dochtertje, ook zij gaan met ons mee. De eerste dag bezoeken we meteen het hoogtepunt van deze omgeving; de zoutvlakte. Met een oppervlakte van 12.000 vierkante kilometer is dit de grootste zoutvlakte ter wereld. De vlakte was deel van een prehistorisch zoutmeer. Toen dit meer opdroogde liet het een aantal meertjes achter en een aantal zoutvlaktes, waaronder Salar de Uyuni en Salar de Coipasa. We rijden over de zoutvlakte en kijken uit over een gigantisch wit vlak, bijna onbegrijpelijk. Vanwege de uitgestrektheid van dit gebied kun je de gekste foto's maken en dan doen we dan ook met veel plezier. We bezoeken een winkeltje cq hostel dat volledig van zout is gemaakt en rijden daarna door naar Isla de Los Pescadores. Dit eiland in de zoutvlakte staat vol met cactussen die een hoogte kunnen bereiken van bijna 20 meter. We genieten hier van een heerlijke lunch voordat we doorrijden naar onze slaapplaats van vanavond. Ook dit hele complex is van zout gemaakt, erg apart!

Ondanks de kou hebben we redelijk geslapen. We helpen Sebastian met het laden van de jeep en maken ons op voor dag nummer twee. We genieten van de uitzichten op vulkanische heuvels, geweldig gekleurde meren en vreemdgevormde rotsformaties. Hoogtepunt zijn het zien van de ‘Arbol de Piedra', een boom van steen die een onmogelijke vorm heeft en vooral ook het zien van ‘Laguna Colorada', een prachtig gekleurd meer. Ondanks dat we al ons kleding aan hebben, is het die nacht onwijs koud.

De volgende ochtend staan we weer voor dag en dauw op en stappen zonder ontbijt in de auto op weg naar het geiser gebied, waar één van de geisers vooral in de ochtend actief is. We lopen langs de pruttelende gaten en houden onze neus dicht tegen de rotte eiergeur, heerlijk zo voor het ontbijt! We rijden door naar Termas de Polques waar een heetwaterbron ons toelacht. Terwijl ons ontbijt wordt klaargemaakt dippen we onze ijskoude voeten is het warme water, heerlijk! Na het ontbijt rijden we naar Laguna Verde, een geweldig gekleurd meer met op de achtergrond een mooie vulkaan. Daarna is het nog een eind rijden door een indrukwekkend landschap naar een klein dorpje waar we de nacht doorbrengen. Ondanks de met stront besmeurde WC slapen we die nacht goed en maken we ons de volgende ochtend op voor een lange dag.

We rijden wederom door een ruig landschap. Dit keer over vooral veel hobbelwegen en we komen ook veel minder andere jeeps met toeristen tegen. Het is ongelofelijk hoe divers het landschap is geweest de afgelopen dagen. We bevinden ons nu in een soort ‘Wild west' achtig landschap met al die aparte rotsformaties. We passeren tientallen bevroren stroompjes en zien nu ook veel meer lama's en vucuñas. We nemen op het busstation van Tupiza afscheid van Sebastian en zijn gezin en stappen in de bus die ons brengt naar Villazon. We zijn erg tevreden met onszelf als we binnen twintig minuten in de bus zitten, dit gaat gesmeerd! Als we ongeveer tien minuten onderweg zijn, horen we een soort sissend geluid voor uit de bus komen. Christina loopt na een kwartier naar buiten om te kijken wat er aan de hand is. Er schijnt een lek te zijn, want terwijl de chauffeur aan de bovenkant water in het systeem gooit, komt het er aan de onderkant net zo hard weer uit. We pakken onze tassen en stappen uit. Gelukkig komt er na een paar minuten een andere bus voorbij rijden waar we instappen. Als we aankomen in Villazon, lopen we de grens over naar het Argentijnse grensplaatsje La Quiaca, waar we vier uur moeten wachten voor de bus naar Salta. Daar komen we die nacht rond drie uur aan. Ons geweldige avontuur in Bolivia is voorbij. Chau!

Nazcalijnen, nog meer Spaans en eilandhoppen op het Titicacameer

Vrijdag 16 mei, na twaalf uren slaap is Laurens op wat spierpijn na helemaal bijgekomen van de zware beproeving op de Chachani. 's Avonds bespreken we onze avonturen met Sarah en Simon, die we door onze verandering in de plannen toch nog een keer zien. Zij reizen hierna door richting Equador en Midden-Amerika, dus dit is echt de laatste keer dat we samen een biertje drinken! Ook op zaterdagavond is het weer gezellig in de stad. Met Nederlandse medestudent Wendy bezoeken we een cocktailbar. Op zondag gaan we wat cultuur opsnuiven. We bezoeken samen met Wendy het Santa Catalina klooster. Dit gigantische klooster werd in 1580 opgericht door een rijke weduwe die haar nonnen selecteerde uit de rijkste Spaanse families. We wandelen samen met een gids door de kleine straatjes en bekijken de vroegere optrekjes van de nonnen. Afgezien van de rijke geschiedenis van dit klooster maakt vooral de schoonheid van dit complex indruk.

Op maandag beginnen we aan onze laatste twee weken Spaanse les. Nog meer werkwoordsvormen, vocabulaire en Spaanse oefeningen doen ons bijna duizelen, maar het werpt zijn vruchten af. We merken tijdens gesprekken met de kinderen (we zitten nog steeds op kleuterniveau) dat we ons steeds beter verstaanbaar kunnen maken. Tijdens de tweede les van de week krijgt Christina te kampen met een behoorlijke buikgriep en moet zij helaas voor die les afhaken. Gelukkig gaat het de volgende dag beter en kan ze de lessen weer optimaal volgen. Op donderdag pakken we onze tas in voor een nachtje in de bus. We hebben Lima dan niet gezien, maar willen nog wel graag de Nazca lijnen bekijken. De lijnen van Nazca zijn geogliefen, tekeningen in het zand van de pampa's van Jumana en Nazca in Peru. De tientallen figuren van dieren, honderden geometrische vormen en duizenden lijnen en lijnenspellen zijn in het woestijnzand van de hoogvlakte van Peru lang bewaard gebleven. De hoogvlakte is één van de droogste gebieden op aarde en kent een gemiddelde jaartemperatuur van 25 graden Celsius Het is er bijna altijd windstil, zodat de lijnen duizenden jaren bewaard bleven. Omdat de geogliefen gigantische afbeeldingen zijn, worden ze het best bekeken vanuit een klein vliegtuig. We stappen om half zeven 's morgens behoorlijk brak uit de bus en worden door een gids naar het vliegveld gebracht. De buikgriep van Christina steekt de kop weer op en een misselijkmakende vlucht ziet ze dan ook niet echt zitten! Gelukkig valt het allemaal mee en rond half tien vliegen we over bekende geoglyphen zoals de aap, de spin en de astronaut. Na een half uur staan we weer op vaste grond en stappen we in een busje die ons naar de begraafplaats van Chauchilla brengt. Deze begraafplaats ligt midden in de woestijn en al slenterend schuifelen we van het ene gat in de grond naar het andere. Veel van de ‘tombes' zijn gevuld met halve mummies, een aparte gewaarwording! Rond een uur of één lopen we door het stadje Nazca. Onze bus terug gaat vanavond pas en Christina voelt er wel wat voor om een paar uurtjes te slapen. We vinden een hotel voor een paar uurtjes waar we even bijkomen. Christina's gesteldheid wordt niet beter en we besluiten dan ook om medicatie bij de apotheek te halen. De apotheker weet meteen wat er aan de hand is en we wandelen met een antibioticakuur van 1000 mg per tablet naar buiten, ook de goede bacteriën in haar darmstelsel zullen het zwaar krijgen. We hebben 's avonds gelukkig een erg fijne bus en afgezien van een aantal keren op en neer rennen naar de wc, is het een vrij goede nacht.

Die week volgen we trouw onze Spaanse lessen, Laurens bezoekt de sportschool, we doen nog wat inkopen bij het warenhuis en bezoeken Museo Santury. Het kroonstuk van dit kleine museum is de ijsprinses Juanita. Juanita is de mummie van een twaalfjarig meisje dat 500 jaar geleden op de berg Ampato aan de goden werd geofferd door de Inca´s. We drukken onze neus tegen het koude glas van de vriezer waarin ze wordt bewaard, een indrukwekkend en enigszins griezelig gezicht.

Op vrijdag 30 mei bezoeken we samen met Maria en een Amerikaanse medestudent de privé school van Sonja en Diana. De kwaliteit van het publieke onderwijs in Peru is erg slecht, waardoor er veel private scholen zijn. De regering investeert niet veel in onderwijs omdat ze bang zijn dat mensen met te veel kennis tegen hen in opstand zullen komen. Het gevolg is dat de ´rijkere´ mensen hun kinderen beter onderwijs kunnen bieden en het gat tussen rijk en arm alleen maar groter wordt. De school die we bezoeken is een gigantisch complex waar kinderen van 3 tot 18 jaar les krijgen. Na ons bezoek lopen we naar een uitkijkpunt waar we na het beklimmen van een aantal trappen getrakteerd worden op een mooi uitzicht over Arequipa.

Op 31 mei hebben we onze laatste Spaanse les! ´s Avonds eten we lekkere pannenkoeken en om te vieren dat we onze lessen hebben doorstaan, drinken we een lekker wijntje bij het eten. De volgende ochtend staan we om acht uur klaar voor een toer richting de Colca Canyon. Deze canyon is met 3191 meter, één van de diepste ter wereld. Afgezien van deze indrukwekkende diepte, leven er veel condors rond de Canyon en die willen we natuurlijk niet missen. De eerste dag is een behoorlijk eind rijden en we zijn blij als we aankomen in een klein dorpje in de vallei, vlakbij de canyon. ´s Avonds gaan we met de groep naar hotsprings in de buurt en genieten in het warme water van een pisco sour. Gelukkig hebben we een kleine verwarming op onze kamer en we slapen die nacht ondanks de kou vrij goed. Om zes uur de volgende ochtend genieten van een ontbijt en rijden daarna naar de canyon. De condors zijn in de ochtend het actiefst en dan is gezien de mensenmenigte goed te merken. We weten een plaatsje te veroveren en turen in de verte op zoek naar deze immens grote vogels. Laurens weet er een paar op camera vast te leggen en wij zijn blij! Nadat de vogels zijn afgetaaid, wandelen we langs de rand van de Canyon en nemen de geweldige vergezichten in ons op. We rijden ´s middags terug naar Arequipa en genieten ´s avonds van ons laatste avondmaal bij Maria, bedankt voor alles!

Op 3 juni stappen we in de bus die ons naar Puno brengt, een klein plaatsje aan de rand van het beroemde Titicacameer. We komen mooi op tijd aan, checken in bij ons hotel en regelen een tripje naar de eilanden voor de volgende dag. De volgende ochtend stappen we op een klein bootje dat ons samen met nog een aantal anderen naar de drijvende eilanden brengt, waar de Uros mensen wonen. Na twee uren heerlijk varen, komen we aan bij deze zelfgemaakte eilanden. We zetten voet aan een zacht oppervlakte gemaakt van riet. Het geheel geeft een surrealistisch gevoel, een rieten eiland met zeer gekleurde mensen. Op één van de eilandjes krijgen we een uitgebreide uitleg van onze levendige gids. Daarna stappen we op één van de handgemaakte boten die ons naar de overkant brengt waar we omringd zijn door winkeltjes met handgemaakte items. De mensen op deze eilanden leven van toerisme, maar dat maakt het geheel niet minder indrukwekkend. Na ons bezoek aan de Uros, springen we in de boot die ons naar het eiland Amantani brengt. Dit ´echte eiland´ is ontzettend rustig en authentiek. We wandelen met onze `papa` mee naar onze verblijfplaats voor de avond. Er is ons verteld dat de accommodatie bij het gezin waar we verblijven erg basis is, maar dat valt ons alles mee. We krijgen een lekker soepje van onze ´mama´ voorgeschoteld en wandelen tegen het einde van de middag naar het centrale plein op dit eiland. Samen met de groep lopen we naar het hoogste punt van het eiland, wat een hele tocht is op meer dan 4000 meter hoogte, en genieten van een fantastische zonsondergang. ´s Avonds worden we in traditionele kledij gestoken en laten de dames van het eiland ons al dansend alle hoeken van de kamer zien. Na een lekker ontbijt van pannenkoeken loopt ´mama´ de volgende ochtend mee naar de boot waar ze ons uitzwaait.

We brengen vandaag nog een bezoek aan het nabijgelegen eiland Taquile waar we een leuke wandeling maken. We eten gezellig met de groep bij een restaurant met uitzicht op het meer. Daarna stappen we in de boot die ons terugbrengt naar het vaste land, waar we onze laatste nacht in Peru doorbrengen. Morgen stappen we in de bus richting Copacabana en dat zal onze eerste kennismaking met Bolivia zijn!

De Chachani bergbeklimming

14 mei '08, het is bijna zover! Na een redelijke nacht in onze vertrouwde kamer schuif ik de gordijnen enthousiast opzij. Dat is de berg die ik ga beklimmen! Vanuit onze kamer hebben we altijd een prachtig uitzicht op de bergen achter de stad, een aanblik die me blijft intrigeren. Rechts de perfecte koon van de Misti vulkaan (5822 meter) en links daarvan de witte bergtoppen van de Chachani. Hoewel Chachani eigenlijk ook een vulkaan is, heeft deze veel meer weg van een ‘normale' berg. De hoogste top van Chachani is 6075 meter hoog! In de reisgids staat dat Chachani één van de gemakkelijkste 6000-meter bergtoppen van de wereld is. Dat moet ook wel, want ik heb nog nooit een berg beklommen. De gedachte dat de Mont Blanc in Europa ‘slechts' 4810,90 meter is doet me spontaan glimlachen. Kom maar op met die berg!

Die middag gaan we naar het kantoor van Colca Trek om de schoenen en extra broek te passen. Wow, dat lijken wel skischoenen..het is bijna even schrikken. Dat belooft wat! Ik praat even met Angel de gids, een Peruaanse jongen van 23 jaar. Vannacht om 12 uur wordt ik opgehaald. We eten daarna bij een Chinees in de stad. Na het zien van die boots begint het toch al redelijk te kriebelen. 's Avonds moeten we nog snel even naar het busstation om onze bustickets om te boeken. We reizen nu immers niet meer vanuit Lima naar Nazca, maar gaan dat nu vanuit Arequipa doen. Daarna duik ik mijn bed in. Het lukt me om nog twee uurtjes slaap te vatten.

Bijna 15 mei '08, het is zover! Rond half twaalf doe ik al mijn kleren aan. Twee broeken, twee shirts, 2 truien en daaroverheen mijn windjack. Redelijk gespannen pak ik mijn dagrugzakje in. Hij is vooral gevuld met voedsel, ‘snacks' en water. Niet veel later zit ik achter in de 4x4 samen met de chauffeur en Angel. We rijden door het pikkedonker richting het begin van onze beklimming aan de andere kant van de berg. Het is tweeëneenhalf uur rijden en ik probeer me een beetje te ontspannen, maar dat lukt natuurlijk niet. Op de hoogtemeter in de auto zie ik de hoogte langzaam maar zeker toenemen. Het laatste half uur rijden we over een gigantisch hobbelig zandpad. De meter geeft inmiddels 5000 meter aan. We kunnen beginnen!

Ik stap uit en merk direct dat we op hoogte zijn. IJle lucht en wat is het ongelofelijk koud! Even diep ademhalen. We doen onze hoofdlampjes aan en beginnen te lopen in een overdreven rustig tempo. We moeten rustig beginnen. Het is een mooi heldere nacht, met prachtige sterrenhemel en bijna volle maan. De omliggende bergtoppen zien er fantastisch uit in het maanlicht. Het eerste gedeelte volgen we een soort zandpad met af en toe wat grote rotsblokken en stenen. Onderweg krijg ik een warme kop cocathee van Angel. Na een kwartiertje pauze lopen we verder, we willen niet te lang stilzitten met die kou. De temperatuur

ligt ergens rond de -20 graden Celsius en samen met de venijnige wind voelt het ijskoud aan! Het ademen gaat ook niet al te makkelijk, maar alles onder controle. Met wat moeite zet ik onderweg zelfs een muziekje op.

Na enkele uren bereiken we het eerste ijsveld dat we horizontaal zullen passeren. Tijd om de crampons om te binden. Ik ga zitten in de sneeuw en doe mijn handschoenen uit. Onmiddellijk voel ik de kou in mijn handen bijten. Klungelig probeer ik de crampons om te binden, maar het lukt niet. Het koude ijzer van de crampons voelt ook niet bepaald lekker aan en voor ik het weet zijn mijn handen zo koud dat ik zelfs moeite heb om mijn vingers te bewegen. Angel schiet te hulp. Het lukt ook hem niet direct. De crampons gaan maar moeilijk om de schoenen. Uiteindelijk lukt het. Onwennig loop ik over de bevroren sneeuw dat links van me scheef afloopt. Het ijs knispert onder mijn schoenen. Het voelt geweldig. Ik beklim een berg! In mijn rechterhand draag ik de pikhouweel. Zelfs in mijn handschoenen krijg ik vooral de rechterhand maar moeilijk weer opgewarmd.

Het vergt energie en ik baal er wat van. Het ijsveld loopt inmiddels redelijk steil naar beneden. Ik schrik me kapot als op een gegeven moment de crampon onder mijn linkerschoen losschiet. Onmiddellijk glijdt mijn linkervoet weg. Ik sta gelukkig nog stevig met mijn andere voet in het ijs en snel sla ik de pikhouweel rechts naast me in het ijs. Pff, wat is dit voor bagger! Ik ga vermoeid en verkleumd zitten. Angel kijkt naar de schoen en de crampon. Volgens hem ligt het aan de schoen die de beugels van de crampon niet goed vasthoudt. 'Ja lekker, geef me dan goede schoenen!' denk ik bij mezelf. Maar daar hebben we nu niks aan en Angel doet zijn uiterste best om het euvel te verhelpen. Er komt een extra touwtje aan te pas om de crampon om de schoen te houden. Ik maak me ondertussen vooral druk om mijn ijskoude rechterhand. Ik stop hem onder mijn kleren, zelfs rechtstreeks op mijn warme lichaam en onder mijn armen. Het begint langzaam een beetje te tintelen, gelukkig. We kunnen weer verder.

Na het ijsveld vervolgen we onze weg over de berg. We lopen min of meer rondom de berg tussen 2 pieken door, de Fatima en de Angel toppen, beide behorend tot de Chachani berg. Soms lopen we langs iets wat op een pad lijkt en af en toe stukken schuin omhoog. Het volgende ijsveld is een pittige. Stijl en met diepe ¨crevaces¨ (spleten). Ik doe nog een poging om de ¨crampons¨(klimijzers) om te krijgen, maar ik geef de moed al snel op. Mijn handen zijn te koud. Angel helpt weer. Ik heb het inmiddels zwaar. Ik voel dat de kou en de vermoeidheid mijn lichaam verzwakken. Uiteraard ligt dat ook aan de hoogte, waardoor het moeilijker ademen is en inspanningen meer energie kosten. Ik bedenk me dat ik deze beklimming enigszins heb onderschat. Het is allemaal een stuk intenser dan ik had verwacht en ik moet bijna lachen om mijn naïviteit. We gaan verder.

We passeren de witte steile vlakte. Dit doen we, net als bij de overige ijsvlaktes, min of meer loodrecht, zodat we niet steil bij het ijs omhoog hoeven te klimmen. Ik heb mijn bewegingen inmiddels op de automatische piloot gegooid. Voet rechts, voet links, pikhouweel in het ijs rechts van me slaan en opnieuw. We lopen een lang stuk met de crampons. Soms ook enkele meters over rotsformaties en wat gruis. Aan de horizon zien we de eerste tekenen van de zon. Zowel Angel als ik zijn er helemaal klaar voor. Het zal echter nog wel even duren voor we in de zon lopen. Terwijl ik op het ijs sta en naar het steile witte ijsveld beneden me kijk, zie ik de zon Arequipa in de verte oplichten. Hier wil je niet naar beneden vallen. Wow, wat een geweldig uitzicht!

We beginnen spontaan harder te lopen als we een tijd later vanuit de schaduw van de berg de zon in kunnen lopen. Aaah! Heerlijk. We gaan even lekker zitten. Ik ben wel erg moe en heb zelfs moeite om eten naar binnen te krijgen. Dan nog maar een bakje thee. We zitten inmiddels op bijna 5700 meter, maar we hebben nog een lange weg te gaan. De opvolgende tweeëneenhalf uur klimmen en lopen we stukken over ijs en gedeeltes over steen. Onderweg probeer ik energie te putten uit de geweldige uitzichten die we al hebben. Praten zit er niet echt in voor mij en dat doen we dus ook nauwelijks. We zien trouwens tijdens de gehele beklimming geen mens. Door de zon en de inspanningen ben ik inmiddels wel lekker opgewarmd. De lucht blijft wel fris, dus alle kleding blijft aan.

Ik ben blij als Angel me vertelt dat we bij het laatste ijsveld zijn aangekomen. We staan nu aan de voet van de top van de berg. Na een korte pauze binden we de crampons om onze schoenen. De rugtassen laten we hier achter. Die hebben we voor het laatste stuk niet nodig en alles wat we niet hoeven mee te nemen scheelt weer. Het ijs strekt zich enkele tientallen meters bijna vlak voor ons uit. Een gemakkelijke passage. We doen daarna de crampons af en laten ook deze achter. Het lijkt dan niet ver meer, maar dat valt nog even zwaar tegen. Het laatste stuk naar de top bestaat uit gruis met hier en daar wat rotsen. Via een nogal steil zigzag pad lopen we omhoog, hoewel slenteren of zelfs strompelen voor mij betere benamingen zijn. Energie en kracht zijn nu echt heel ver te zoeken en ik sta er zelf versteld van hoe uitgeput ik me voel. Het soort uitputting waarbij je ogen steeds wegdraaien en je eigenlijk maar één ding wil en dat is heerlijk slapen. Ik concentreer me zoveel mogelijk op het pad en haal af en toe diep adem. 'Je bent er bijna, doorzetten!'. Langzaam maar zeker komt de top dichterbij, maar wat duurt dit laatste stuk eindeloos lang. Ik moet blijven focussen om te zorgen dat ik rechtop blijf staan. Ik heb gelukkig nog wel het gevoel dat ik het kan en dat ik het ga halen. Zeker nu ik zo dichtbij ben. Als we halverwege even pauzeren val ik bijna in slaap. Angel houdt me wakker en we gaan snel verder.

Het laatste stuk loop ik tergend langzaam omhoog. De zon hakt er inmiddels ook behoorlijk in. Na een uur lang lopen over het gruis zijn eindelijk de laatste 10 meter in zicht. En dan de top. Het is gelukt! Ik sta op de top, 6075 meter!! Ik kijk om me heen en glimlach even naar Angel. Uitgeput zoek ik snel een steen op om lekker op te gaan zitten. Al snel lig ik helemaal onderuit. Het is dan inmiddels 11 uur geweest. Ik geniet van het uitzicht, wat een ruimte. De Misti vulkaan, de overige bergen in de verte en Arequipa in de vallei tegen een strakblauwe lucht. Vanwege de vermoeidheid kan ik het maar nauwelijks bevatten. Mijn ogen gaan heel even dicht en ik voel de slaap toeslaan. Ik dommel enkele minuten weg. Gelukkig is Angel op zijn hoede. Bezorgd merkt hij op dat het verstandig is om weer terug te gaan. 'It's not about getting to the top, it's about being able to get back', en hij heeft gelijk. Het is hem niet ontgaan dat het allemaal wel heel moeizaam ging de laatste uren. Snel neem ik nog wat foto´s en zwaai naar het dal met de miniatuurgebouwen van Arequipa, in de hoop dat Christina me ziet staan.

We beginnen aan de terugreis. Na de korte rustpauze en het geweldige gevoel van het halen van de top heb ik in ieder geval mentaal een boost gekregen. Fysiek blijkt het helaas niks uit te maken. Het afgematte gevoel blijft en het zal een lange en geforceerde terugweg worden. We volgen exact dezelfde weg terug. Naar beneden over het gruis is wel even heel fijn. In grote stappen glijden we rap langs de steile helling naar beneden. In nog geen tien minuten doen we het stuk wat ons omhoog een uur kostte! Daarna begint het echte werk weer. We nemen het eerste ijsveld. Oh wat gaat het weer moeizaam. Af en toe niet goed de voeten neerzetten, onhandig de pikhouweel in het ijs slaan en dit alles in een matig tempo. Toch ben ik vastberaden. Ik ga het einde halen, dat staat vast. Dan maar geen recordtijd...

Bij de tassen aangekomen pleegt Angel een telefoontje naar het kantoor. Dat we iets later aankomen. Hij neemt ook mijn rugtas in de zijne (een grotere). Onovertuigend zeg ik dat ik hem zelf ook wel kan dragen, maar hij is vastberaden (gelukkig). Hij haalt ook een touw tevoorschijn en bindt die om zijn middel en vervolgens om de mijne, met enkele meters ertussen. Stukje extra veiligheid zullen we maar zeggen. De terugtocht is lang, zwaar en slopend. Toch ook nog de nodige stukken omhoog, iets wat me van de heenweg niet echt bij is gebleven. Af en toe voel ik het touw aantrekken als ik een misstap(je) maak. Het irriteert me en ik probeer de 'fouten' tot een absoluut minimum te beperken. Dat lukt vrij goed. De automatische piloot draait op volle toeren en in een soort van trance voer ik de acties uit. Het ene ijsveld volgt na het andere en we lopen inmiddels soms ook al in de schaduw van de berg, direct een stuk kouder. De crampons werken aardig mee gelukkig. Soms gaat het mis, maar dan ga ik snel zitten en heeft Angel het ook zo weer gemaakt. Ik ben erg blij als we het laatste ijsveld bedwongen hebben. Vanaf nu geen ijs meer en beter nog: alleen nog maar naar beneden. Gelukkig! Ik wil zo snel mogelijk naar de auto om lekker te zitten. Van Angel krijg ik twee loopstokken voor wat extra steun en samen slenteren we de berg af. Ook hier vooral veel gruis en de mogelijkheid om in een lekker tempo naar beneden te glijden en lopen. Bij iedere stap voel ik de auto dichterbij komen. Het valt wel even zwaar tegen dat de auto uiteindelijk wel veel verder (b)lijkt te staan dan hij in mijn herinnering bij vertrek stond. Om kwart voor 3 komen we uiteindelijk aan, gehaald! Lekker achterin zitten..heerlijk.

Slapen zit er helaas nog niet in, want we nemen het hobbelpad terug en de chauffeur wil heel graag terug. Ogen openhouden, want dichtdoen betekent onherroepelijk overgeven. We nemen ook nog een langere weg terug, want volgens de chauffeur en Angel is er een staking gaande, waardoor we beter een andere route kunnen nemen. Dus nog langer over de hobbels rijden. Ach, dat kan er ook nog wel bij. Uiteindelijk blijken we het voor niets gedaan te hebben en kiezen we toch nog voor dezelfde route terug. Aangekomen bij de weg is het genieten geblazen. Onderweg kijk ik tussen het sluimeren door naar de Chachani, wat een geweldige belevenis was het. De chauffeur rijdt ons snel naar huis en als ik daar rond 5 uur aankom, staat Christina me al op te wachten. Bosje bloemen en al! Daarna is het bed heel rap gevonden. Eindelijk de verlossing, maar wat een prachtige intense ervaring!